ျခေသၤ့ေဟာက္လို႔ေခြးအူတာလား၊ ေခြးအူလို႔ ျခေသၤ့ေဟာက္တာလား

ဗာရာဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းျပဳေတာ့ ဟိမဝႏၱာေတာမွာ ျခေသၤ့ေတြ ေနၾကသတဲ့။ ျခေသၤ့ဆိုေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း ေတာသံုးေထာင္ကို အစိုးရေတာ္မူေသာဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ကို အလိုလိုရထားသူေတြေပါ့။ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းဝါဒ ကိုင္စြဲထားတဲ့ ေတာဥပေဒသအရ ျခေသၤ့ေတြက ခြန္အားနဲ႔ အႏိုင္က်င့္တယ္။ အသံနဲ႔ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈနဲ႔ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာသံုးေထာင္ရဲ႕ ဧကရာဇ္ဘြဲ႔ကို အလိုလို ရသြားၾကတယ္။

ျခေသၤ့ေတြ က်က္စားေနထိုင္တဲ့ ဂူအနီးမွာ ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ စားေသာက္လို႔က်န္တဲ့ အ႐ိုးအရင္းေလးေတြကို ကိုက္ဝါးၿပီး မွီခိုေနရတဲ့ ေခြးတစ္အုပ္လည္းရွိတယ္။ ေခြးေတြအတြက္ကေတာ့ ျခေသၤ့ေတြဟာ မဟာ က႐ုဏာရွင္ႀကီးေတြေပါ့။ သူတို႔ရွိလို႔ အ႐ိုးကိုက္ေနၾကရတာမဟုတ္လား။

ျခေသၤ့ေတြဟာ မိုးရြာရင္ အျပင္ထြက္ေလ့မရွိဘူး။ ဂူထဲမွာပဲေနၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးတတ္ၾကတယ္။ ျခေသၤ့ထံုးစံ အတိုင္း မိတ္လိုက္ၾက၊ မာန္ဖီၾက၊ စိတ္ထဲေပါ့ပါးလာရင္ ဟိန္းေဟာက္ၾကတယ္။ ထူးျခားတာက ျခေသၤ့ေတြ ေဟာက္တိုင္း ဂူအျပင္မွာ မွီခိုေနတဲ့ ေခြးေတြက လိုက္အူၾကတာပဲ။ ျခေသၤ့ကေဟာက္၊ ေခြးေတြကအူ၊ ေတာလံုး ဆူညံေနေလ့ရွိတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ျခေသၤ့အႀကီးအကဲက “ငါတို႔ေဟာက္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေခြးေတြလိုက္အူတာလဲ” လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေမးၾကတယ္။

“ငါတို႔ေဟာက္သံေနာက္မွာ အူသံေတြကပ္ပါလာတာ ျခေသၤ့ သိကၡာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးေတြကို သူတို႔ ေဟာက္ရင္ လိုက္မအူနဲ႔” လို႔ သြားၿပီး သတိေပးၾကတယ္။

ေဟာက္သံနဲ႔ အူသံဆိုတာ တြဲလံုးေတြပဲ။ ေခြးေတြက ေၾကာက္ေတာ့ လိုက္မအူဘူး။ ေဟာက္သံခ်ည္း သက္သက္ ထြက္လာတိုင္း ေခြးေတြက ေၾကာက္လို႔ၿငိမ္ၿပီးေနတာကို ျခေသၤ့ေတြ အရမ္းသေဘာေတြ႔သြားၾက တယ္။

ဒါေပမဲ့ ေခြးပဲ မအူဘဲ ေနႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ ေခြးသဘာဝ အူခ်ိန္မွာ အူၾကတယ္။ ေခြးအူသံၾကားေတာ့ ျခေသၤ့ ေတြ အလိုလိုမ႐ိုးမရြျဖစ္လာတယ္။ ေခြးအူရင္ ျခေသၤ့က လိုက္ေဟာက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္သြားတယ္။ သူတို႔ မသူေတာ္ခ်င္း ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကတာ ၾကာမွဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ ေခြးအူလို႔ ျခေသၤ့ေဟာက္တာလား၊ ျခေသၤ့ေဟာက္လို႔ ေခြးအူတာလား မကြဲျပားေတာ့ဘူး။ ေတာထဲမွာ ေတာ့ ေဟာက္သံေနာက္မွာ အူသံကပ္ပါလာမယ္၊ အူသံေနာက္မွာ ေဟာက္သံကလည္း ကပ္ပါလာႏိုင္တယ္လို႔ သိထားၾကတယ္။

သူတို႔အူခ်ိန္ ေဟာက္ခ်ိန္ဟာ တဏွာထ၊ မာန္ႂကြခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး ေတာသတၱဝါအေပါင္းဟာ ေတာထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သြားလာစားေသာက္ေနထိုင္ၾကပါတယ္။

(ငါးရာငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္လာ ဒဒၵရဇာတ္ကို မွီျငမ္းပါတယ္)
Credit: ayar U Tin Nyunt