ကၽြန္ေတာ့္ကုိအေမသတ္ခဲ့တယ္

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလုံး တစ္စစီ ကြဲေၾကျပန္႔က်ဲသြားတဲ့ေန႔ပါပဲ ။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ အမွတ္မမွီခဲ့ဘူး ။ ( ဂုဏ္ထူး ၄ ခုပဲပါတာဆုိေတာ့ အမွတ္ကုိ ခန္႔မွန္းတြက္ဆလုိ႔ ရသြားၿပီ )

အေမ ငုိပါတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္နာနာက်င္က်င္ငုိပါတယ္ ။ အၾကာၾကီးပဲ ။ ၿပီးေတာ့

“ငါက နင့္ကုိ ဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလုိ႔ တစ္သက္လုံးကုန္းရုန္းၿပီး ပုိက္ဆံရွာခဲ့တာ။ ငါ မစားရက္ မသုံးရက္ စုေဆာင္းၿပီး နင့္ကုိ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာ။ အခုေတာ့ နင္က ငါ့ကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေက်းဇူးဆပ္လုိက္ၿပီေပါ့ ... ဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ၿပီ ။ အေမ့သားအစစ္က ကၽြန္ေတာ့္မွ မဟုတ္ဘဲ ။ အေမ့အာရုံထဲမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္ေဇာ္ ( ဒါမွမဟုတ္ ) ေဆးေက်ာင္းသား ေဇာ္ေဇာ္ပဲ။
အေမရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္အစစ္ၾကီးက ဒီမွာပါဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးယူလုိ႔မရတဲ့ ဂုဏ္ထူးအဆင့္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔လားဗ်ာ။
အဲဒီအစား .... ကၽြန္ေတာ့္မွာ တကယ္ရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းေကာင္းေလးေတြကို ေမေမ နည္းနည္း ေလာက္ အသိအမွတ္ျပဳေပးပါလားဟင္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္တက္ဘူး , အရက္လည္း မေသာက္ဘူး , ေက်ာင္းလည္းး မေျပးဘူး , ရည္းစားလည္း မထားဘူး , ရန္လည္း မျဖစ္ဘူး , ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္လည္း ေလွ်ာက္မလည္ဘူး။ အဲဒါေတြကို ေမေမ အသိအမွတ္မျပဳဘူးလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမြးရက်ဳိး မနပ္တဲ့ သားမုိက္ပဲလားဟင္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေရွ႕ေရး ေျဖာင့္ျဖဴးဖုိ႕အတြက္ပါလုိ႔ ေမေမ ေျပာေကာင္းေျပာခ်င္ပါလိမ့္မယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ .... ေမေမရယ္
လူတစ္ေယာက္ဘဝမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရပ္တည္ဖုိ႔ဆုိရင္ တကယ္လုိအပ္တာက စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမွာေလ။ ေလာကဓံကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရင္ဆုိင္ေနေပ်ာ္ေအာင္ သင္ေပးရမွာ ေလ။ “ဆရာဝန္ျဖစ္ေရး” ဆုဖလားပြဲမွာ ျပိဳင္ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ ႀကိမ္နဲ႔ရုိက္ၿပီး ဝင္ေျပးခုိင္းရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။

အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကိဳးစားေအာင္ တြန္းအားေတြ ေန႔တုိင္းေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တုိင္း မေပ်ာ္ဘူး။ ေျခလက္အဂၤါ မရွိ / ဆုံးရွဴံးတဲ့လူေတြ ေလာကၾကီးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရင္ဆုိင္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လပတ္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ ( ၂ ) ျဖစ္ရတာကုိ ကမၻာပ်က္သေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။

မိဘေက်းဇူးၾကီးမားပုံေတြ ေျပာတာ ၾကားရလြန္းအားၾကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ မေက်တဲ့ သားဆုိးသားမုိက္တစ္ေယာက္လုိ ခံစားလာရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာ ခံမႈေတြကုိ ထပ္တလဲလဲ ညည္းတြားသံ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္လာ တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ရွင္မႈကုိလည္း ရြံလာတယ္။ ငါ ဘာလုိ႔ ရွင္သန္ေနရတာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္အတင္း အခြင့္အေရးယူၿပီး “ေမေမ့ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူလာျဖစ္ပါရေစ , ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမြးေပးပါ” လုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အေဖ ေသသြားလုိ႔ အေမတစ္ေယာက္ တည္း ရုန္းကန္ရတာဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ပေယာဂေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘဲ။

ေမေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ မေတာ္တဆ ဆုံစည္းၾကရတဲ့သူေတြပါေလ ။ ေမေမ့ေမတၱာတရားဟာ နက္ရွဴိင္းလြန္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး စကားလုံးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ နာက်င္ထိရွေအာင္လုပ္တာ မ်ားလြန္းသြားၿပီ ထင္တယ္ ... ေမေမရယ္ ။

(၂)
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမဆုံးခ်စ္သူကုိ စက္မႈတကၠသုိလ္ စတုတၳႏွစ္မွာ ဆုံစည္းခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ရည္းစားထားတာဟာ တကယ့္ကို သမရုိးက်ကိစၥတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မေတာ္တဆ ေပါက္ကြဲ မသြားေအာင္ ဗုံးတစ္လုံးကုိ လွွ််ိ႕ဝွက္ထိန္းသိမ္းေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ဖုံးဖိထားခ်င္တယ္။ ဘယ္မွမသိေအာင္ အေမွာင္ခ်ထားခ်င္တယ္။ အေမ သိသြားရင္ ျပႆနာတက္လိမ့္မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ အလုိလုိသိၿပီး စုိးရိမ္ေနတယ္။ စုိးရိမ္စိတ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနသားတက် ျဖစ္ေနပါၿပီ ။ ဘာကုိမဆုိ အေၾကာင္းမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စုိးရိမ္ေနေလ့ရွိတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒါ ထင္ထင္ရွားရွား ေတာက္ပလင္းလက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ခႏၶာထဲက စိတၱဇပါပဲ။

ေနာက္ဆုံး .... ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္မူပ်က္ေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ရိပ္မိလာလုိ႔ “ေမာင္ ... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ , ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး လုပ္ေနရတာလဲ” လုိ႔ ေျဗာင္ဖြင့္ေမးယူရတဲ့အထိပါ။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စုိးရိမ္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီစာသင္ႏွစ္ မကုန္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္သူရွိေနမွန္း သိသြားၾကပါတယ္။ အဲဒီတရားစီရင္ခန္းျမင္ကြင္းကုိ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိေနတုန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေမက ဘာစကားမွမေျပာဘဲ တရွဳံ႕ရွဳံ႕နဲ႔ အၾကာၾကီးငုိေနတယ္။ ဦးေလးေတြ , ၾကီးေဒၚေတြကေတာ့ .... “မင္းအေမက ေနာက္ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ မင္းကုိ ျပဳစုေကၽြးေမြး ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာ , မင္းက အခုေတာ့ ပညာ ေတာင္မစုံခင္ ရည္းစားထားရတာနဲ႔ ... ဘာနဲ႔ ....”

ေဟာ ... လာျပန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳတဲ့ကိစၥ။ ဒါဟာ သူတုိ႔အတြက္ ေသခ်ာ ေပါက္ ` ႏုိင္ဖဲ ' တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေသခ်ာေပါက္ ` ေက်းဇူးအေၾကြး ' ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ျဖစ္ခဲ့တာေတြဟာ .... “ကၽြန္ေတာ့္အတြက္” ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ခ်စ္သူကုိ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းခြဲခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(၃)
“ကၽြန္မမွာ ဘာခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ရွိလုိ႕လဲ” တဲ့။ တစ္ဖက္သတ္ လမ္းခြဲခံရတဲ့ ခ်စ္သူက မေက်မနပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးတယ္။ မင္းမွာ ဘာခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ ငါ့မွာေတာ့ စိတ္ေရာဂါရွိတယ္။ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘူး။ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ သားသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖ မလုပ္ေတာ့ ဘူး ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ သူ႕အလုိဆႏၵမပါဘဲ လူ႕ေလာကထဲ ေခၚေဆာင္လာၿပီးေတာ့မွ “မင္းကုိ ငါခ်စ္တယ္ , ဒါေၾကာင့္ မင္း ငါ့အလုိဆႏၵအတုိင္းေနေပးရမယ္” လုိ႔လည္း အၾကမ္းမဖက္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းရမယ့္ ခါးသီးမႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေဝစုပါ ။ ဒါကုိ ကေလးအေပၚ ပုံခ်ၿပီး “သားေၾကာင့္ ေဖေဖ ဒါေတြ နာက်င္ခဲ့ရတယ္ , သားေၾကာင့္ ေဖေဖ ဒါေတြ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတယ္” လုိ႔ သားသမီးကုိ စိတ္အနာတရျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အားလုံးဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာေတြေပးေနၾကတာ။

အား .... ရွဴပ္တယ္။ ဥမကြဲ သုိက္မပ်က္ျဖစ္ ေအာင္ တစ္ေယာက္လက္ကုိတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ၾကိဳးတုပ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ မိသားစုဆုိတာၾကီးကုိ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေနွာက္ေတြဟာ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ဒိန္ခ်ဥ္လုိ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ကေတာ့ ေဝဖန္ေကာင္းေဝဖန္ၾကမယ္။

“မင္းလုိမ်ဳိး စဥ္းစားလုိ႔ကေတာ့ ကမၻာမွာ လူေတြ ဘယ္ေမြးဖြားလာၾကမွာလဲ။ ေလာကၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့” လုိ႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မွန္ပါတယ္။ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာတက္ႏုိင္မွာလဲဗ်ာ။ စိတၱဇဆုိတာက ( မွန္တာေတြ မွားတာေတြနဲ႔ မဆုိင္ဘဲ ) သူ႕ဘာသာသူ ရွိေနတဲ့ အရွိတရားပဲေလ။ ေက်ာခုိင္း လွည့္ထြက္ခါနီးမွာ ခ်စ္သူက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာသြားတယ္။

“ရွင္က အရူးပဲ”

(၄)
ညေနက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ငုံ႕ၾကည့္ေနတယ္။ လမ္းထိပ္ဆီကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေက်ာင္း ဆင္းခ်ိန္နဲ႔ တုိးေနလုိ႔ ကေလးေတြ လမ္းျဖတ္ကူးတာကုိ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္စုံနဲ႔ ကေလးေလးေတြဟာ ေက်ာင္းၾကိဳကားေတြရွိရာဆီကုိ သြားေနၾကတယ္။ မုန္႔သည္ေတြဆီကုိ သြားေနၾကတယ္။ လာေစာင့္ေနၾကတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြဆီကုိ သြားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ ဗန္ဒါပင္နားမွာ အေဖျဖစ္တဲ့သူက သူ႕သားခ်ာတိတ္ေလးကုိ ေျပာေနတယ္။

“မင္းေဘးခုံက ျဖိဳးေဝက သခ်ၤာမွာ ၁၀၀ ရတယ္ဆုိ , မင္းက ၈၉ တဲ့ ။ မင္းကုိ ျဖိဳးေဝ ေခ်း ( ခ်ီး ) ေကၽြးဖုိ႕ေကာင္းတယ္”

အဆူခံေနရတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးက မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႕ သူ႕အေဖကုိ ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။

“ေၾသာ္ ... ကေလးရဲ႕စိတ္ကုိ အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနျပန္ေပါ့ ........” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္တယ္။

အဲဒီလူဟာ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကုိ ဘာပန္းမွန္းသိေအာင္ မၾကိဳးစားခ်င္ဘူး။ အလကား လူ။ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ စံပယ္ပြင့္ေလး ေမႊးျဖဴျဖဴစင္ေနပါလ်က္နဲ႕ ..... “မင္းက ဘာလုိ႔ အေရာင္ မနီတာလဲ , မင္းမွာ ဘာလုိ႔ဆူးေတြ မပါတာလဲ , မင္းကုိ ႏွင္းဆီပန္းရဲ႕ ေခ်း ( ခ်ီး ) ေကၽြးဖုိ႔ေကာင္း တယ္” လုိ႔ ဆူပူမာန္မဲေနတယ္။ ကေလးအတြက္ေရာ , အေဖလုပ္တဲ့လူအတြက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ ရုိးရုိးသားသား ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။

(၅)
လမ္းမေပၚမွာ အျဖဴအစိမ္းဝတ္စုံနဲ႔ ကေလးေလးေတြ ထြက္လာၾကၿပီ။

သူတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္မေန ၾကဘူး။

သူတုိ႔ဆူညံျမဴးတူးမေနၾကဘူး။

သူတုိ႔ ေသဆုံးေနၾကပါတယ္။

ကေလးေလးေတြဟာ အသက္မဲ့လ်က္သား လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာပါ။

သူတုိ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားတည့္တည့္မွာ “မိဘေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈ” က်ည္ဆန္ရာေတြနဲ႔ ............... ။

Credit: မင္းခုိက္စုိးစန္