ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္

သာမန္ဝန္ထမ္းမိသားစုတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ မိမိရဲ႕ဘဝ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဟာ တျခားသူအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဘဝေတြလို မျပည္႔စံုလွေပမဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ဘဝေပး အေျခအေနကို ေရာင္႔ရဲေက်နပ္စြာနဲ႔ ရွင္သန္နိုင္ခဲ႔ ပါတယ္။ၾကိဳးစားပမ္းစား အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ကေလးတစ္ခု ခ်ိဳ႕တဲ႔စြာ ရယူရင္း အလုပ္ဝင္ေတာ႔လည္း အေဖ႔ရဲ႕ကိုယ္က်င္႔သီလအေမြနဲ႔ အလုပ္ေတြကို တာဝန္ေက်ျပြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားရြက္ေဆာင္ ခဲ႔တာမို႔ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ လူၾကီးေတြရဲ႕ အားကိုးရသူ အေရးပါ အရာေရာက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။

မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အတြက္ ခက္ခဲလွတဲ႔ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ကိုယ္က်င္႔သီလနဲ႔ ရိုးသားမႈကိုသာ အားကိုးလို႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ႔တာမို႔ စိတ္ထဲမွာ လံုျခံဳမႈရွိလွပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔သာ တစ္သက္လံုးေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရင္း
တဖက္ကလည္း ဒါန သီလ ဘာဝနာအမႈေတြကို နိုင္သေလာက္အားထုတ္လို႔ ထိုက္သင္႔သေလာက္ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ဘဝတစ္ခုကိုလည္း တည္ေဆာက္နိုင္ခဲ႔ပါျပီ။

ဘာပဲေျပာေျပာ မိမိအတြက္ေတာ႔ အခုလိုေအးခ်မ္းစြာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရတာဟာ ေက်နပ္စရာပါ။
အခက္အခဲေတြထိုက္သင္႔သေလာက္ရွိခဲ႔ေပမဲ႔ အပူပင္နည္းပါးစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

အင္း … အဲဒိီလိုပဲ ထင္ခဲ႔တာေပါ႔ေလ။

ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ အဆံုးအမေတြကို အေမြဆက္ခံရင္း ကုသိုလ္အမႈေတြကိုလည္း ကိုယ္စြမ္းနိုင္သေလာက္ ျပဳလာခဲ႔တာ လူမွန္းသိတတ္ကာစ ကထဲကပါပဲ။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေတြကထဲက တရားစခန္းေတြဝင္ျပီး တရားအားထုတ္ခဲ႔သလို အိမ္ကဘုရားစဥ္ေရွ႕မွာလည္း ပံုမွန္တရားထိုင္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်င္႔သားရလာတာမို႔ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီေလာက္ နာက်င္မႈေတြ မေပၚပဲသက္သာစြာ ထိုင္နိုင္ခဲ႔တာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုလိုပါပဲ။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တရား ၾကာၾကာထိုင္နိုင္သူ အျဖစ္လည္း စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ျပီး ဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။

ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ ဂုဏ္မယူမိတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။
ကို္ယ္႔ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိ ဆိုသလိုပါပဲေလ။

ဘာေျပာေျပာ တကယ္႔အေရးေတြမွာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အခက္အခဲ ကေလးေတြကိုေတာင္ ရင္မဆိုင္နိုင္ခဲ႔တဲ႔ မရဲရင္႔နိုင္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို ကိုယ္႔ထက္ ဘယ္သူကသိမွာလဲ။

ျပႆနာက မိမိမွာမၾကာခဏျဖစ္တတ္တဲ႔ အစာအိမ္ေရာဂါ ထတတ္တဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ တျခားနာက်င္ ကိုက္ခဲတဲ႔ေရာဂါေတြ ျဖစ္လာတဲ႔ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

တရားထိုင္စဥ္တံုးက နာက်င္မႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားျပီး ရႈမွတ္နိုင္ခဲ႕တဲ႔ မိမိဟာ အစာအိမ္ေရာဂါထလို႔ ဗိုက္နာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ အဲဒီ နာတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံနိုင္ခဲ႔ပါဘူး။

ေရာဂါမသက္သာမခ်င္း အလြန္စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ၾကိတ္မွိတ္ခံေနရတာပါပဲ။
မၾကာခဏျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွလည္း မမွတ္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

အဆက္မျပတ္နာေနတဲ႔ ေရာဂါကိုပဲ ငါ႔က်မွခဏခဏ ျဖစ္ရေလျခင္းဆိုျပီး အားငယ္ဝမ္းနည္းေနမိပါတယ္။
ဗိုက္နာတာကိုေၾကာက္သလို ေဆးထိုးေဆးစားလုပ္ရမွာကိုလည္း ေၾကာက္တာပါပဲ။

ဒီေလာက္တရားေတြ ထိုင္ႏိုင္ထားတာေတာင္ တကယ္ေရာဂါေတြေၾကာင္႔ တကယ္ နာက်င္ကိုက္ခဲ လာတဲ႔အခါ ဘာကိုမွ မရွဳနိုင္ မမွတ္နိုင္ပဲ တရားလက္လြတ္ ျဖစ္ေနရတာဟာ ကိုယ္႔အားနည္းခ်က္ပါပဲေလ။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဟုတ္ျပီလို႔ ထင္ထားသမွွွ် ဗိုက္နာမွ ဘာမွ မဟုတ္ေသးမွန္း ဘြားကနဲ ထင္ရွားလာပါေတာ႔တယ္။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕တရားေတြကိုနာယူရင္း ဘဝထဲမွာ သတိပ႒ာန္တရားေတြကို က်င္႔သံုးျဖစ္လာတဲ႔ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဟာ မိမိကိုမ်ားစြာေက်းဇူးျပဳခဲ႔ပါတယ္။
ဘဝထဲမွာ သတိနဲ႔ေနထိုင္ေျပာဆိုတတ္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ေတြကို စတင္ ေလ႔က်င္႔ျဖစ္ခဲ႔တာဟာ အလြန္အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။

သြားရင္းလာရင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ္႔မွာ ထင္ရွားေနတတ္တဲ႔ ကိုယ္အမူအရာ နႈတ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာေတြကို ျဖစ္တိုင္းမသိနိုင္ေပမဲ႔ တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ႔ သိေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီလို သိေနရင္းနဲ႔ပဲ တျဖည္းျဖည္း ထူးျခားလာတာတစ္ခုကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘဝထဲမွာ ေနေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိလာတာပါပဲ။
စိုးရိမ္ပူပန္တတ္တဲ႔စိတ္ေတြ အရင္ကထက္မ်ားစြာ
ေလ်ာ႔နည္းလို႔လာပါတယ္။

အစာအိမ္ေရာဂါထလာတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ "ဗိုက္နာျပန္ျပီဆရာေရ"လို႔ ေဆးကုေပးေနက် ဆရာ႔ကို ေအးေအးေဆးေဆးေျပာနိုင္လာခဲ႔ပါတယ္။

အရင္က သည္းမခံနိုင္လြန္းလို႔ ပူပူေလာင္ေလာင္ ငိုမလိုလို ျဖစ္ခဲ႔ရတာေတြကိုေတာင္ ျပန္သတိရရင္း စိတ္ထဲမွာ ရွက္ျပံဴးျပံဳးမိပါေသးတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ေတာ႔ တိုးတက္လာတယ္လို႔ပဲ ညြတ္နဴးစြာ ႏွစ္သိမ္႔မိပါတယ္။

မိမိကိုမၾကာခဏ ဒုကၡေပးတတ္တဲ႔ အစာအိမ္ေရာဂါဟာ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္လို႔ေတာ႔ တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ႔တာ အမွန္ပါ။

အစာအိမ္မွန္ေျပာင္း ၾကည္႔ျပီး စစ္ေဆးလိုက္တဲ႔ အခါမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာဆိုျပီး ထြက္လာတဲ႔ အေျဖကို မိမိအံ႔အားသင္႔စြာ လက္ခံလိုက္ရပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင္႔မထားမိခဲ႔တဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုေတာ႔ ေရာက္လာပါျပီ။
စိတ္ထဲမွာပူကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္မိေပမဲ႔ ဒါဟာမိမိရဲ႕ ကံအက်ိဳး ေပးတစ္ခုသာမို႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ႔မွာပါပဲ။

အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ႔တဲ႔ ဘဝနိဂံုးဟာ ဘာဘဲေျပာေျပာ အလြန္အားငယ္ဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ဆိုတာ ဘယ္တံုးကမွ မရခဲ႔ မရွိခဲ႔တာကို အခုမွပဲ သတိထားမိပါေတာ႔တယ္။
ဒီေလာက္ပဲ ေနခြင္႔ရွိသလား ကံတရားရယ္။

ပထမအၾကိမ္ ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုဟာ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးခဲ႔ပါတယ္။
အစာအိမ္ တစ္ခုလံုးထုတ္ထားရတာမို႔ အစာစားတာ ေရေသာက္တာကအစ တစ္ဇြန္း ႏွစ္ဇြန္းေလာက္သာ ေသာက္လို႔ရပါေတာ႔တယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဒီေလာက္ သက္သာလာတာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ အခြင္႔အခါေကာင္း တစ္ခုလို႔သာ ႏွလံုးသြင္းမိပါတယ္။
ကိုယ္႔ခႏၶာ ကိုယ္႔စိတ္ကို ပိုသိေအာင္ေလ႔လာဖို႔ အခ်ိန္ရလိုက္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းဝမ္းသာရပါတယ္။

ကိုယ္႔စိတ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည္႔ခြင္႔ ရတာပဲ ေတာ္လွပါျပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲအလြန္အံ႔အားသင္႔စရာေကာင္းတာေတြကိုသတိထားမိ လာပါတယ္။
ကိုယ္႔စိတ္ကို ေသခ်ာေလ႔လာကာမွပဲ အရင္တံုးက ကိုယ္မသိခဲ႔တဲ႔ ကိေလသာေတြ၊ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ႔တဲ႔ စိတ္ဆိုးစိတ္ညံ႕ေတြကို ျမင္လာရပါေတာ႔တယ္။
ထစ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္မရွည္တာ၊ သည္းမခံနိုင္တာ၊ တြန္႔တိုတာ၊ က်န္းမာေနတဲ႔ သူေတြကို မနာလိုျဖစ္မိတာ၊ မၾကာခဏသူမ်ားကို အျပစ္ျမင္မိတာ။

ေျပာျပ ရင္ကုန္နိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလိုက္တဲ႔ အကုသိုလ္စိတ္ေတြပါလား။

ကိုယ္ မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္လာတတ္တဲ႔ ဒီစိတ္ေတြကို သိေပးရံုမွတပါး ကိုယ္ဘာမွ မတတ္နိုင္တာလည္း အမွန္ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔သာ အစြဲတေငါေငါနဲ႔ လူလံုးမျပရင္ ကိုယ္႔မွာ ကင္ဆာထက္ဆိုးတဲ႔ ကိေလသာအနာေရာဂါေတြရွိေနမွန္း ဘယ္လိုမွမသိနိင္တာမို႔ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရအံုးမွာပါ။

ကိေလသာေတြအေၾကာင္းကို နားလည္ဖို႔ ေလ႔လာရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဥပါဒါန္ကပ္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔မိသားစုအပါအဝင္ တျခားအရာေတြကိုပါ ဖြဖြေလးခ်ည္နိုင္ဖို႔ တစ္ဖက္က ၾကိဳးစားရပါတယ္ ။
ဒါေတြအားလံုးကို တစ္ခ်ိန္မွာ အစြဲေတြ နည္းပါစြာနဲ႔ စိတ္ခ်လို႔ ထားခဲ႔ခ်င္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၈ လေလာက္ ေရာဂါသက္သာလာတဲ႔ အေနအထားကေန စားသမွ်ေတြ ျပန္အန္ျပီး အေျခအေန ျပန္ျပီး ပိုဆိုးလာပါတယ္။

ေရတစ္ဇြန္းေလာက္ေသာက္တာကိုပဲ ျပန္အန္ေနတာမို႔တစ္ခုခုေတာ႔ တကယ္ကို မွားေနပါျပီ။
ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ အလုပ္ကလည္း ထြက္လိုက္ ရပါတယ္။

ကိုယ္႔ကို နႈတ္ဆက္သတင္းေမးၾကတဲ႔ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြကို ၾကည္႕ရင္း ေတြးေနမိပါတယ္။
အင္ဂ်င္နိီယာဘြဲ႕ရ လူငယ္တစ္ေယာက္၊ လူတိုင္းက တန္ဘိုးထားရတဲ႔ ဝန္ထမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္၊
လူ႕ေအာက္ မက်ေစဖို႔ လူေတြအထင္ၾကီးေစဖို႔ အားစိုက္ၾကိဳးပမ္းခဲ႔ရတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ေတြဟာ သူ႕ေနရာ သူ႕အခ်ိန္ကာလေတြတံုးက တန္ဖိုးတစ္ခုခုရွိခဲ႔တာကို မျငင္းလိုေပမဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ အရာအားလံုးဟာ ဘာတစ္ခုမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ႔သလိုပါပဲ။

အရာ အားလံုးကို ထားခဲ႔ရဖို႔ ေသခ်ာေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာကို တန္ဖိုးထားရပါ႔မလဲ။

ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ အူမွာျပန္႔ေနတယ္ဆိုတဲ႔ အေျဖနဲ႔အတူ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ေနာက္ထပ္ခြဲစိတ္မႈေတြကို အရိုးေပၚအေရတင္ေနတဲ႔ မိန္မသားတစ္ေယာက္ မနိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရ တာဟာလည္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ကံအက်ိဳးေပးတစ္ခုပါပဲ။

သတိပ႒ာန္တရားကိုသာ လက္ကိုင္ျပဳလို႔ အားတင္းရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ အလြန္နာက်င္ပင္ပန္းလွတဲ႔ ခြဲစိတ္မႈေတြ မ်ားစြာျပီးဆံုးသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ တိက်တဲ႔ အေျဖတစ္ခု ထြက္လာပါတယ္။လူနာ၊ လူနာရွင္ေတြနဲ႔ ဆရာေတြအားလံုး သေဘာညီစြာလက္ေလွ်ာ႔ လိုက္ၾကပါျပီ။

ကင္ဆာဆဲလ္ေတြပ်ံ႕ႏွံေနလို ေဖာင္းကားေနတဲ႔ဗိုက္မွာပိုက္မ်ိဳးစံုတပ္ထားရင္း၊ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနတဲ႔ လက္ေတြမွာ ေဆးပုလင္းေတြ အဆက္မျပတ္သြင္းထားရင္း၊ အသက္ရႈစက္က ေအာက္စီဂ်င္ ဓာတ္ေငြ႕ေတြကို မဝတဝ ခက္ခဲစြာ ရွဴရွိဳက္ရင္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာျပီဆိုတာ လက္ခံနားလည္ လိုက္ရပါျပီ။

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႕ပိုိဆိုးလာတဲ႔နာက်င္မႈေတြ ေမာပန္းမႈေတြဟာအလြန္ ဆိုးရြားျပင္းထန္လွပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႕ေနတဲ႔စိတ္အေျခအေနဟာ အခုလိုျပင္းထန္လွတဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို မခံနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

သတိကပ္လို႔မရေအာင္ နာက်င္ေမာပန္း လွပါတယ္။ "သမီး တရား မွတ္လို႔ ရရဲ႕လား"လို႔ေမးတဲ႔ အေမ႔ကို ဝမ္းနည္းစြာ ေခါင္းခါျပမိပါတယ္။ အသက္ရွဴရတာက အစ ခက္ခဲလွပါတယ္။မေဝးေတာ႔ဘူးဆိုတာ အလြန္ထင္ရွားေနပါျပီ။

တစ္ေနရာျပီးတစ္ေနရာ ေျပာင္းေျပာင္းျပီး နာေနတဲ႔ ခံရခက္လွတဲ႔ နာက်င္မႈေတြသာ ထင္ရွားေနပါေတာ႔တယ္။

မဆံုးနိုင္တဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို သိေနရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အဆက္မျပတ္ခံစားေနရတဲ႔နာက်င္မႈေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔လာပါတယ္။ေနာက္ဆံုးေဘးပါတ္ဝန္းက်င္က အသံေတြသာၾကားေနရေပမဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုးနွိပ္စက္ေနတဲ႔နာက်င္ ကိုက္ခဲမႈေတြဟာ အလြန္ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ပါျပီ။

ဆရာေတာ္ေတြေဟာတဲ႔ "လူတစ္ေယာက္ ေသခါနီးမွာ ကာယပသာဒေတြ အရင္ခ်ဳပ္တယ္" ဆိုတဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္ဟာ အလြန္ မွန္ကန္လွပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔ နာက်င္မႈေတြ သက္သာသြားခဲ႔တာကိုး။

မိမိ အတြက္ေတာ႔ ဒီအခ်ိန္ဟာ အလြန္ကို တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး အခြင္႔အေရးတစ္ခုကို အသံုးခ် နိုင္ဖို႔ ေလ႔က်င္႔ထားခဲ႔တဲ႔ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္မႈေတြဟာ စတင္ အသက္ဝင္လို႔ လာပါေတာ႔တယ္။ပထမဆံုးၾကားလိုက္တာက အေမ႔ရဲ႕ ၾကိတ္ငိုေနတဲ႔အသံပါ။

အေမ႔ခမ်ာ အားငယ္ဝမ္းနည္းေနရွာမွာပဲလို႔ အေတြးတစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေရတြက္ျခင္းငွာမစြမ္းနိုင္တဲ႔ ဓမၼာ ရံုေတြ(အေတြးေတြ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြ ပုံရိပ္ေတြ)ဟာ စိတ္ထဲမွာတစ္ခုစီ တစ္ခုစီ အသစ္ျဖစ္ရင္းသိစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ေက်းဇူးျပဳေနပါေတာ႔တယ္။

အသားတက်ရွိခဲ႔တဲ႔ သိစရာကိုသိတတ္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ တစ္ခု အသက္ဝင္လာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ဟာ ပိုလို႔ ေအးခ်မ္း လာပါတယ္။

သက္ေတာင္႔သက္သာ ရွိလွတဲ႔ စိတ္အေျခအေနတစ္ခုဟာ တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလို႔လာပါတယ္။
ဒါေတြဟာလည္း သိစရာပါပဲေလ။

နားထဲမွာအေမ႕ရဲ႕ ရိႈက္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလို္က္မိပါတယ္။
မိမိကို အႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေက်ြးေမြးျပဳစုခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြကို စိတ္ထဲကေနေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ရွိခိုးလို႔ကန္ေတာ႔မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔မိမိဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကံဳခဲ႔သမွ် အရာဟူသမွ်ဟာ ကိုယ္႔ကို တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ေက်းဇူး ျပဳခဲ႔တာမို႔ ဘယ္သူ႔အေပၚမဆို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ၾကည္႔စမ္းပါအံုး။ ဒီအသံေၾကာင္႔ ဒီအေတြးေတြ ေပၚတယ္၊ ျပီးေတာ႔ ဒီစိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာလည္းဘယ္လိုေျပာေျပာခဏပါပဲေလ။ တကယ္ေတာ႔ဓမၼသဘာဝၾကီးတစ္ခုလံုး သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာ ပါပဲလား။
ဒီအသံနဲ႔မဆံုဘို႔ ဒီအေတြးေတြ ဒီစိတ္ေတြမျဖစ္ဖို႔ ငါတားလို႔မရပါလား။
ငါဝင္ျပီးပါတ္သက္လို႔မရတဲ႔၊ ငါအတြက္ေနရာမရွိတဲ႔၊ ငါဆိုတာနဲ႔အလွမ္းေဝးလွတဲ႔ ဓမၼသဘာဝၾကီးတစ္ခု ရွိေနတာဟာ အလြန္အံ့အားသင္႔ဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ငယ္စဥ္ကထဲက မၾကာခဏ ရြတ္ဆိုတတ္တဲ႔ စာပို္ဒ္တစ္ခု ျဖတ္ကနဲ စိတ္ထဲကိုေျပးဝင္လာပါတယ္။
" ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ "

ေမတၱာျဖင္႔
Dr Pe Thet Tun

(Pressure 40% ျဖင္႔ ၉နာရီၾကာေအာင္ နာက်င္မႈမရွိ ေမ႔ေမ်ာမသြားဘဲ တရားအားထုတ္သြားနိုင္ခဲ႔တဲ႔ မိမိ၏လူနာတစ္ဦးအား ဤစာစုျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။)