ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အနံ႔အသက္

တိုက္ခန္းရဲ႕ပထမထပ္မွာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝက စည္းကမ္းတက်ပါပဲ။ မနက္ဆိုရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တယ္၊ ညေနဆိုရင္ ပန္းၿခံသြားလမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ွိတယ္။ ဘဝကို ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း သူတို႔ျဖတ္ေက်ာ္ၾကတယ္။ တိုက္ခန္းက လမ္းဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေတာ့ သူတို႔က ဝရံတာတံခါးကို အၿမဲဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီမွာထိုင္ရင္း စာအုပ္ဖတ္တယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕တိုက္ခန္းထဲကေန ဟင္းနံ႔ေတြ ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္ ပ်ံ႕လႊင့္လာၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕သား အိမ္ျပန္လာၿပီဆိုတာကို ကၽြန္မသိလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕သားက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲပါတယ္။ ၾကာၾကာေနလို႔တစ္ခါ သားျပန္လာၿပီဆိုရင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အလုပ္မ်ားေတာ့တာပဲ။ ေန႔တိုင္း ေစ်းေျပးလိုက္ ခ်က္ျပဳတ္လိုက္နဲ႔ အေကာင္းဆံုး အရသာအ႐ွိဆံုးအစားအစာေတြကို သားအတြက္ပဲ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ တိုက္ခန္းထဲကေန ေမႊးႀကိဳင္တဲ့အနံ႔ေတြ လႊင့္ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ျဖတ္ရင္ ကၽြန္မက “ဒီကေန႔ကေတာ့ ငါးဟင္းထင္ပါရဲ႕.. အေဝးကေနေတာင္ အနံ႔ရတယ္”လို႔ သူတို႔ကို စေနာက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ အိမ္႐ွင္မက “ဟုတ္တယ္.. လာစားပါဦးလား.. ငါးေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ”လို႔ ဆိုတယ္။ ရက္သိပ္မၾကာခင္ သားျပန္သြားေတာ့ တိုက္ခန္းထဲကေန ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ဟင္းနံ႔ကို မရတတ္ေတာ့ဘူး။ တိုက္ခန္းက နဂိုအတိုင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားျပန္ပါတယ္။ အရင္လိုပဲ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးက ႐ုိး႐ွင္းတဲ့ေန႔ရက္ကို ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ျဖတ္ေက်ာ္ၾကျပန္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အနံ႔အသက္႐ွိပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းထမင္းေကာင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔စားႏိုင္ေပမယ့္ မိဘကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းက သာၿပီးအရသာ႐ွိပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေဆးလိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႐ြာက ေနအိမ္ဆီျပန္တဲ့အခါ ေစ်းေပါတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္နံ႔ကိုရတိုင္း ဖခင္ျဖစ္သူကို သတိရမိတယ္လို႔ဆိုတယ္။

သူငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မွာ စားဝတ္ေနေရးက်ပ္တည္းခဲ့တယ္။သူေက်ာင္းေနရဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးေတာ့ အိမ္အတြက္အသံုးစရိတ္ကို ေခၽြတာခဲ့ၾကတယ္။ သူေက်ာင္းလချပန္ယူတိုင္း မိဘႏွစ္ပါးေခါင္းခဲခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ပညာပဲသင္ယူေစခဲ့တယ္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ဖခင္က ေဆးေပါ့လိပ္ကိုဖြာ႐ႈိက္ရင္း သက္ျပင္းေတြ အထပ္ထပ္ခ်ခဲ့တယ္။

“အေဖ.. ေဆးလိပ္ေတြ သိပ္မေသာက္ပါနဲ႔လား.. က်န္းမာေရးထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ အိမ္မွာ ဒီေလာက္က်ပ္တည္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူး”လို႔ သူေျပာတိုင္း ဖခင္က “ေဆးလိပ္ေသာက္တာက သားကို ျခင္ေမာင္းေပးဖို႔ပါ။
ဒီအတြက္ ပူပင္ေသာက မေရာက္ပါနဲ႔။ စာကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းသင္ယူပါ။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ… ျဖတ္ေက်ာ္လို႔မရတဲ့အခက္အခဲဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး”

ဖခင္က ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုေဖာ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းအံုးက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔႐ဲြစိုခဲ့ပါတယ္။

ခက္ခဲတဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ဖခင္က သူ႔ပခံုးနဲ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံထမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ရင္ဆိုင္ရေပမယ့္လည္း တစ္ခ်က္မွ မညည္းတြားခဲ့ဘူး။ ဘဝအေမာကို ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ပဲ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေဆးလိပ္နံ႔ျပင္းျပင္းေတြသာ စဲြက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အေဝးကေနေတာင္ အဲဒီအနံ႔ကို ရတတ္တယ္။ ေဆးလိပ္နံ႔ကို သူ မႏွစ္သက္ေပမယ့္ ဖခင္ကြယ္လြန္ၿပီးခ်ိန္က်မွ အဲဒီအနံ႔အသက္က သူ႔ရင္ဘတ္နက္နက္တစ္ေနရာမွာ ႐ွိေနခဲ့တယ္ဆိုတာကို သူတအံ့တၾသသိလိုက္ရတယ္။

တစ္ခါက ခရီးေဝးသြားဖို႔ ကၽြန္မရထားစီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အသက္ႀကီးႀကီးဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ထိုင္ပါတယ္။ သူတို႔က ပလတ္စတစ္အထုပ္တစ္ထုပ္ကို မလႊတ္တမ္း တင္းတင္းေပြ႔ထားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕မသကာၤတဲ့အျပဳအမူကို ရထားရဲကသတိထားမိသြားလို႔ အထုပ္ကိုျဖည္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလံုးက အထုပ္ေပးမျဖည္ခဲ့လို႔ ရဲက ပိုသံသယဝင္ၿပီး အတင္းျဖည္ခိုင္းေတာ့မွ အထုပ္ထဲကေန ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔တစ္မ်ဳိး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အထုပ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာက မုန္ညင္းခ်ဥ္ေတြပါ။ သူတို႔က ၿမိဳ႕တက္ၿပီး သားဆီအလည္အပတ္သြားတာပါ။ သားက အိမ္ကလုပ္တဲ့မုန္ညင္းခ်ဥ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ သားအတြက္ ယူသြားေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ အနံ႔ထြက္မွာစိုးလို႔ သူတို႔က အထပ္ထပ္ထုပ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီခရီးလမ္းက႐ူခင္းေတြကို ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ မုန္ညင္းခ်ဥ္ထုပ္ကို တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားတဲ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကိုေတာ့ ကၽြန္မအမွတ္ရေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအနံ႔အသက္ေတြ ပါေနခဲ့လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဘဝကို ႏွလံုးသားနဲ႔ရင္းၿပီး ခံစားၾကည့္ရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အနံ႔အသက္ကို ႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိခံစားမိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအနံ႔အသက္က ႏွစ္လရာသီေတြထဲမွာ လႊင့္ျပန္႔ေမႊးႀကိဳင္ေနၿပီး ေအးစက္ညိဳမိႈင္းတဲ့လူ႔ဘဝကို ေႏြးေထြးထံုသင္းေစပါတယ္။

မူရင္းေရးသားသူ– Dài lián huá
ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Jan. 18. 2015)