မနာလိုုမႈဆိုုတာ ျမန္မာတိုု႕ရဲ႕ ၀ိေသသလားးး

အရင္အပတ္က ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာ ၀ိုုင္းျပီး မ ွ်ေ၀ေနတဲ့စာေလး ဖတ္လိုုက္ရတယ္။ ျမန္မာေတြ မုုဒိတာ ပြားၾကပါဆိုုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ပါ။ စာထဲမွာ ေရးထားတာကိုု အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာရရင္ ေတာ့ စင္ကာ ပူေရာက္ ျမန္မာေတြနဲ႕ ဖိလစ္ပိုုင္ေတြကိုု ႏိႈင္းယွဥ္ ေရးထားတာပါ။

ဖိလစ္ပိုုင္ေတြ က အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုုးျပီး ေဖးမရံုုသာမက သူတိုု႕ လူမ်ိဳးခ်င္း ကိုုယ့္ထက္သာသြားေစ ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႕ အျမင့္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပိုု႕ေပးၾက ပံုုကိုု ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကိုုယ့္ထက္သာ မနာလိုု စိတ္နဲ႕ ဘယ္လိုုျဖစ္သြားတယ္ ဆိုုတာေလး ယွဥ္ေရးျပီး ျမန္မာေတြကိုု မုုဒိတာ ပြားဖိုု႕ တိုုက္တြန္းထားတာပါ။ စာေရးသူကေတာ့ သူျမင္ေနက် ၀န္းက်င္က ျမန္မာေတြကိုု ရည္ညႊန္း တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စာေလးကိုု ဖတ္ျပီး ကၽြန္မတိုု႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆြးေႏြးမိၾက ပါတယ္။

ဘယ္အတိုုင္းအတာထိ ဟုုတ္ႏိုုင္၊ မဟုုတ္ႏိုုင္ ဆိုုတာနဲ႕ မနာလိုုမႈ ဆိုုတာ ျမန္မာတိုု႕ရဲ႕ ၀ိေသသ လက္ခဏာ ျဖစ္ေနျပီလားဆိုုတာ ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကၽြန္မကိုု ေတာ္ေတာ္ ၾကီး ေျမွာက္ေပး ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ ယွဥ္ျပီး စာေရးပါတဲ့။ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ေတာ့ ယွဥ္ျပီး မေရးရဲေပါင္.. ေနာက္ေၾကာင္းေဖာ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ၾကိဳကာတဲ့ အေနနဲ႕ ရန္လုုပ္တာ၊ သူမ်ားလက္နဲ႕ လူရိုုက္တာ၊ လွည့္ပတ္ရန္တိုုက္ ေပးတာ၊ ကုုန္ကုုန္ေျပာ ရရင္ ကားနဲ႕ လိုုက္တိုုက္တာ ခံရဖူးတာက ၃ခါဆိုုေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မနာလိုုမႈမ်ားတယ္လိုု႕ အေျပာခံေနရတဲ့ ျမန္မာေတြ ဘက္ကေန ကၽြန္မက ေရွ႕ေနလိုုက္ျပီး ဘာလိုု႕ဒီလိုုျဖစ္ရတာ ျဖစ္ႏိုုင္မလဲ ဆိုုတာ ေတြးမိပါတယ္။

ျမန္မာနဲ႕ ဖိလစ္ပိုုင္ကိုု စႏိႈင္းလိုုက္တည္းက အလြဲၾကီး လြဲတာပါ။ ဖိလစ္ပိုုင္ဟာ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ ၾကီးစိုုးတဲ့ႏိုုင္ငံပါ။ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳမ်ားက နတ္ကိုုးကြယ္ မႈမ်ားတဲ့ ဖိလစ္ပိုုင္မွာ သာသနာျပဳရာမွာ လူမႈေရး၊ ဘာသာစကား၊ ဂီတ၊ အိမ္တြင္းမႈ စတဲ့ သင္တန္းေပါင္းစံုု ဖြင့္ရင္းနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း စိမ့္၀င္သာသနာျပဳတာပါ။

ဒီေတာ့ သင္တန္းေတြကေန တဆင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အေတြးအေခၚေတြ နည္းလမ္းေတြက ဖြံ႕ျဖိဳးခဲ့ျပီးသား။ ျပီးေတာ့ ဖိလစ္ပိုုင္က စပိန္နဲ႕ အေမရိကန္ တိုု႕ရဲ႕ကိုုလိုုနီဘ၀က လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ႏိုုင္ ငံ။ ႏိုုင္ငံတကာ ေရေၾကာင္း ကုုန္သြယ္ေရးနဲ႕ ကဘာအႏွံ႕က လူေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ေနခဲ့တဲ့ ႏိုုင္ငံ။

ကၽြန္မတိုု႕ ျမန္မာျပည္က ဗုုဒ္ဓဘာသာၾကီးစိုုးတယ္ ဆိုုျပီး ေရႊေရာင္ဘုုရားေတြ တ၀င္း၀င္း ဆိုုေပမယ့္ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုုးအမကိုု တလြဲေတြ ကြယ္ရာလုုပ္ျပီး ေရွ႕တင္က် နဖူးနဲ႕ေျမၾကီး ပြတ္ျပေနတဲ့သူေတြ မ်ားတဲ့ႏိုုင္ငံ။ (ကိုုယ့္ေပါင္ကိုုယ္ ေထာင္းေတာ့ ဖြေထာင္းထားတာေနာ္)။

ဗုုဒ္ဓသာသနာျပဳ ဆုုိတာကလဲ အေျခ တည္ျပီးသား သာသနာကိုု ဆက္ထမ္းတာနဲ႕ အေျခမ တည္ေသး တဲ့ေနရာကိုုသြားျပီး သာသနာ ျပဳပံုုျပဳနည္းက ကြာေသးတာကိုုးးး ရြာဦးေက်ာင္း ဘုုန္းၾကီး ရဲ႕ ထား၀ယ္ ၾကိမ္ေအာက္မွာ တေသြး တသံတမိန္႕ ဆက္ဆံေရးနဲ႕ ၾကီးလာ၊ ျမန္မာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း မွာလဲ ထက္ေအာက္ နာခံမႈဆိုုတဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႕ ၾကီးလာတဲ့ ျမန္မာေတြ ခမ်ာ ရြယ္တူခ်င္း ေဘးတိုုက္ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ဖိုု႕ ဘယ္လိုုက်င့္ၾကံ ေနထိုုင္ရတယ္ ဆိုုတာကိုု အေကာင္းျမင္ခ်ဥ္းကပ္မႈနဲ႕ ဘယ္သူေတြ သင္ၾကားေပး ခံရဖူးလဲဟင္။ ရွိေပမယ့္ နည္းတယ္ ထင္ပါတယ္။

သီအိုုရီအေနနဲ႕ ရွိရင္ေတာင္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုုးျပမႈက အေရးၾကီးပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ မဆလ တေခတ္ နဲ႕ နအဖ တေခတ္မွာ တိုုင္းျပည္က တံခါးပိတ္ စနစ္က်င့္သံုုးသလိုု ျဖစ္ခဲ့ ေသးတာ။ လူငါးေယာက္ထက္ ပိုုစုုရင္ ပုုဒ္မနဲ႕ျငိျပီး အတိုု႕အေထာင္သမားက ခၽြန္ျပီး အမႈ တည္ေဆာက္ မ်ားမ်ား အဖမ္းျပႏိုုင္ရင္ ရာထူးတိုုး တဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က တံခါးပိတ္ တိုုင္းျပည္ၾကီးမွာ ေပါင္း သင္းဆက္ဆံေရး သင္ၾကားေလ့က်င့္စရာ ဘယ္မလဲ အခင္းအက်င္း။

ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဖိလစ္ပိုုင္ကိုုခ်ီးက်ဴးျပီး ျမန္မာေတြမနာလိုုမ်ားတယ္လိုု႕ စြပ္စြဲရင္ ကၽြန္မ ျမန္မာေတြ ဘက္ကနာပါတယ္။ ေမ်ာက္နဲ႕ လင္းပိုုင္ကိုု ျပိဳင္ျပီး ေရကူးခိုုင္းသလိုု ျဖစ္ေနတာကိုုး။

မနာလိုုမႈဆိုုတာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ၀ိေသသလိုု႕ ကၽြန္မကေတာ့ မျမင္ပါရေစနဲ႕။ အေျခအေနတ ခုုေၾကာင့္ ေကြး ညြတ္သြားတဲ့ စံေပတံ တေခ်ာင္းလိုု႕ပဲ လက္ခံပါရေစ။ အင္တမန္ က်ဥ္းေျမာင္း ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အၾကား၊ အျမင္ အေတြ႕အၾကံဳနည္းပါးျပီး အတုုခိုုး မွားစရာေတြပဲ အျမင္အၾကား မ်ားတဲ့လူေတြမွာ အေတြး အေခၚ က်ဥ္းေျမာင္း ပါလိမ့္မယ္။ အျမင္တိုုတာ အျမင္တိမ္တာ သေဘာထား ေသးသိမ္တာ ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။

သူတိုု႕ကိုု အျပစ္ တင္မယ့္အစား သူတိုု႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထား အခင္းအက်င္း ေတြကိုု ေျပာင္းေပး ရင္ သူတိုု႕ရဲ႕ အသိအျမင္ေတြလဲ ေျပာင္းလာႏိုုင္တယ္လိုု႕ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ေျပာင္းဖိုု႕ ေတာ့ လိုုတာေပါ့ေနာ္။ အက်င့္စြဲသြားရင္ေတာ့ ျပင္ရသိပ္ခက္တယ္၊ လူ႕အက်င့္ဆိုုတာ ျပင္ရအခက္ဆံုုးအရာလိုု႕ corporate management ဘာသာရပ္မွာ သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ျမန္မာေတြ မနာလိုုမႈ မ်ားလြန္းေနတယ္ဆိုုတာဟာ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မယံုုၾကည္ မ၀ံ့ရဲမႈ ကိုု ေၾကာက္ကန္ ကန္စိတ္၊ လူရာ၀င္ခ်င္လြန္းတဲ့စိတ္၊ ကိုုယ့္တိုုးတက္ရာ တိုုးတက္ေၾကာင္းထက္ သူမ်ားကိုုပိုုစိတ္၀င္စားမႈနဲ႕ အလုုပ္မရွိ အားေနတဲ့ ကိစ္စ ေတြ ေပါင္းျပီးျဖစ္တယ္လိုု႕ ယူဆမိပါတယ္။

က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အေျခအေနထဲမွာ အကန္႕ အသတ္နဲ႕ ရွိေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းကိုုရဖိုု႕ မွန္ကန္တဲ့ ျပိဳင္ဆိုုင္ မႈ အခင္းအက်င္းလဲ မရွိေတာ့ မနာလိုုမႈေတြ၊ ေသးသိမ္ယုုတ္ညံ့မႈေတြ ေပါက္ပြားလာတတ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္၊ ကိုုယ့္ေနရာ ကိုုယ္ေက်နပ္ျပီး မအားရင္ မနာလိုုစိတ္ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းကိုု မေပၚဘူးလိုု႕ ထင္ပါတယ္။

က်င္လည္ ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ က်ဥ္းေျမာင္းမႈ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ပိတ္ပင္မႈနဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ မ်က္ႏွာ ဖံုုးတပ္ ဓေလ့ထံုုးစံေတြကပါ ထပ္ျပီ ပိတ္ပင္လိုုက္ေတာ့ ထိေတြ႕ဆက္ဆံ အေတြ႕ အၾကံဳယူ ရတဲ့အသိုုင္းအ၀ိုုင္း ပိုုက်ဥ္းေျမာင္းလာႏိုုင္ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႕ အေတြး အေခၚေတြလဲ လိုုက္မစဥ္း စား ႏိုုင္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ က်ဥး္ေျမာင္းကုုန္တတ္ပါတယ္။

ႏိုုင္ငံျခားေရာက္ေနတာၾကာျပီး ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုုအျမင္၊ ခံယူခ်က္ရွိတယ္ဆိုုတာ သိလိုု႕ လားလိုု႕ ေမးခြန္း ထုုတ္လာမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ဘယ္လိုုဟာေတြ ၾကံဳဖူးလိုု႕ အဲဒါကိုု အေျခတည္ျပီး ေျပာလဲ ဆုုိတာ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ယွဥ္ျပီး ျပန္ေျပာျပ ပါ့မယ္။ ကၽြန္မ တကသိုုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျမန္မာျပည္မွာ အတန္းထဲက မမ တေယာက္က ကၽြန္မကိုု လာေမးဖူးပါတယ္။ နင့္ကိုု ပိုုးတဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတံုုးတဲ့။

ကၽြန္မက ေက်ာင္းေျပးမိုု႕ လြတ္ထားတဲ့စာေတြ အသည္းအသန္ ကူးေနတံုုး ဆိုုင္းမဆင့္ ဗံုုမဆင့္ေမး လာေတာ့ အံ့ၾသတာေပါ့။ မမွတ္မိဘူးလိုု႕ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ ငွားထားတဲ့ စာအုုပ္က ျပန္ေပးရေတာ့ မွာမိုု႕ အသည္းအသန္ ကူးေနရလုုိ႕ပါ။ ဒီမွာတင္ သူက မမွတ္မိႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားေနလိုု႕လား။ ဒါျဖင့္ ပိုုးတဲ့လူထဲ ကားစီးႏုုိင္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ပါလဲ၊ ဟန္းဖုုန္းကိုုင္ႏိုုင္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ပါလဲတဲ့။ ကၽြန္မျဖင့္ အံ့ၾသလြန္းလိုု႕ စာေတာင္ ဆက္မကူးႏိုုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါလဲမမွတ္မိဘူးလိုု႕၊ ပိုုးပန္းတဲ့လူကိုု မွတ္ထားစရာလား။ လမ္းၾကံဳလိုု႕ ပါးစပ္ေဆာ့တာလဲ ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ပိုုးပန္းတယ္ဆုုိတာ အေပ်ာ္လဲ ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးလဲ ျဖစ္ႏိုုင္ေသးတယ္။ ဘာလိုု႕ အေရး စိုုက္ျပီး မွတ္ထားမလဲ။ လက္ထပ္ ခြင့္ေတာင္းတဲ့လူ ဘယ္သူဆိုုတာပဲ မွတ္မိတယ္လိုု႕ ကၽြန္မေျဖျဖစ္ တယ္။ ကၽြန္မအေျဖထဲမွာ သူသေဘာမက်စရာ ဘာေတြ႕လဲ ကၽြန္မ ခုုထိမသိဘူး။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကိုု အသည္း အသန္ စိတ္ဆိုုးသြားေလရဲ႕။ ေမးလာတဲ့ သူက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ အရပ္၅ေပေလာက္ မိန္းကေလး ပါ။ ကၽြန္မလိုု ၆ေပ နီးပါးအရပ္ၾကီးနဲ႕မိုု႕ ဘယ္သူမွေတာ္ရံုု အနားမကပ္တဲ့ လူကိုု ဘာစိတ္ကူးနဲ႕ သူလာေမး လဲဆိုုတာ ခုုထိ ကၽြန္မ ေတြးလိုု႕ မရဘူး။ ျပီးေတာ့ ေမးခြန္းကလဲ ပိုုးတဲ့လူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲတဲ့။

ပိုုးတဲ့လူတိုုင္း ယူႏိုုင္တာ က်ေနတာပဲ။ ဒါ ကၽြန္မတိုု႕ေခတ္ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္းအရ ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ္ဆံုုးလူ အေယာက္ တေထာင္ ေက်ာ္ စာရင္း၀င္သူေတြမွ တက္ခြင့္ရတဲ့ တကသိုုလ္က ေက်ာင္း သူေနာ္။ သိပ္မၾကာ လိုုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ကားတိုုက္ခံ ရတယ္။ တိုုက္သြားတဲ့ ကားနံပါတ္ကိုု ကညနမွာ အလြတ္ သေဘာ စံုုစမ္းေတာ့ ကားပိုုင္ရွင္ နာမည္နဲ႕ လိပ္စာသိေရာ။ ေမးခြန္းရွင္မမနဲ႕ တိတ္တိတ္ ပတ္သက္ေန တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕ကား။ လက္ဖ်ားခါတယ္။

ဒီေတာ့ ျမန္မာေတြ မနာလိုုစိတ္မ်ားတယ္ဆိုုတာဟာ ဗီဇလား၊ အေျခအေနေၾကာင့္ လား ဓေလ့ ထံုုး တမ္းေတြေၾကာင့္လား ျပင္လိုု႕ ရႏိုုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ဘာလဲ ဆိုုတာ ကိုု အစိုုးရနဲ႕ ပညာေရး ၀န္ၾကီး ဌာနတိုု႕က လူမႈေရးသိပ္ပံ ဘာသာရပ္ရႈေထာင့္ကေန သုုေတသနလုုပ္ျပီး မူ၀ါဒေတြ စီမံကိန္းေတြလဲ ခ်မွတ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ျပည္သူတေယာက္ ခ်င္း အေနနဲ႕ကလဲ တဖက္သားကိုု မနာလိုုတတ္သူလိုု႕ လြယ္လြယ္ တံဆိပ္တပ္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲက ဖယ္ထုုတ္ဖိုု႕ ၾကိဳးစားရင္း သပြတ္အူလိုုက္ေအာင္ လုုပ္တာမ်ိဳး ေရွာင္ဖိုု႕ လိုုပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ျမန္မာအခ်င္းခ်ုင္း မနာလိုုစိတ္နည္းပါးေအာင္၊ ဒါမွမဟုုတ္ မနာလိုုဖိုု႕ကိုု မစဥ္းစားႏိုုင္ အားေလာက္ေအာင္ ျပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း မျပိဳင္အားေလာက္ေအာင္ … အဖြဲ႕လိုုက္တိုုင္ပင္ ညိႈႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုုင္မယ့္၊ ႏိုုင္ငံတကာမွာ ျပိဳင္တဲ့နည္းနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုုး ညီညြတ္မႈကိုု တည္ေဆာက္ႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္ႏိုုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ ရွာေပးႏိုုင္မယ္ ဆိုုရင္….

စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့၊ ကိုုယ္တိုုင္နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ အက်ိဳးရွိတဲ့၊ အလုုပ္ေတြ၊ စီမံကိန္းေတြ ၊ ႏိုုင္ငံတကာျပိဳင္ပြဲေတြနဲ႕ မ်ားမ်ား ထိေတြ႕ေပးႏိုုင္မယ္ ဆိုုရင္…

ကၽြန္မကေတာ့ စြယ္စံုုရ အႏုုပညာရွင္ ၀င္းဦးရဲ႕ ျမန္မာ့ရႈခင္း ျမန္မာ့စိတ္ရင္း သီခ်င္း ေလးထဲက ျမန္မာ တိုု႕ရဲ႕ ေရႊေခတ္ကိုု အျမန္ျပန္ေရာက္ဖိုု႕ကိုုသာ ေမ ွ်ာ္လင့္စိတ္ကူး ယဥ္ေနမိတာပါ၇ွင္…

Khun Myahlaing's Note