ကမၻာ့အဆင့္မမီ၊ ျမန္မာ့အဆင့္တီထြင္ေပးမည္ဆိုလၽွင္

ဒီေန႔ သတင္းစာတစ္ေစာင္ထဲမွာ ကာတြန္းေလးတစ္ကြက္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကာတြန္းမွာ အတြဲေတြ ပန္းၿခံထဲမွာ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလို႔ တစ္ေယာက္ကေျပာေတာ့၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘယ္ေတြ႕ရေတာ့မလဲ ရထားေတြ၊ ကားေတြ ေပၚေရာက္ကုန္ၾကတာကိုးဆိုတဲ့ တစ္ကြက္ကာတြန္းဟာ ေလွာင္စရာဆိုေပမယ့္ စိတ္ထိခိုက္စရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ျမန္မာ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြ အနာဂတ္မဲ့စြာနဲ႔ ေခတ္ကိုသ႐ုပ္ေဖာ္ေနၾကတာ ကားေတြေပၚ ရထားေတြေပၚမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနရပါတယ္။

မၾကာေသးမီက Wall Street ကထုတ္ျပန္တဲ့ ကမၻာ့ပညာအတတ္ဆုံးႏိုင္ငံ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းမွာ ငါတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမ်ား ပါေလမလားဆိုၿပီး စာရင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္နားမွေတာင္ မခ်ိတ္တာေတြ႕ လိုက္ရတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာအတတ္ဆုံးကို တိုင္းတာရာမွာ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ဘြဲ႕ရ ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိသလဲဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာၾကပါတယ္။ ထိပ္ဆုံး နံပါတ္တစ္စာရင္းမွာ ႐ုရွားဖယ္ဒေရးရွင္းႏိုင္ငံျဖစ္ေနတယ္။ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ဘြဲ႕ရသူေတြဟာ လူဦးေရရဲ႕ ၅၃ ဒသမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ရွိေနတယ္။ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းထဲမွာ အာရွက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ နံပါတ္ ၃ ခ်ိတ္တယ္။ လူဦးေရရဲ႕ ၄၆ ဒသမ ၄ ရာခိုင္ႏႈန္း တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္အာရွတိုက္ကတစ္ႏိုင္ငံ ကေတာ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး နံပါတ္ ၆ အဆင့္မွာရွိကာ လူဦးေရရဲ႕ ၄၀ ဒသမ ၄ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘြဲ႕ရၿပီးသားေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အေဝးသင္ေတြေရာ၊ အနီးသင္ေတြေရာ ဒီေလာက္မ်ားေနတာေတာင္ ကမၻာ့ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းထဲ ဘာေၾကာင့္ မဝင္ရတာလဲလို႔ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ မခ်ိန္မီစာရင္း မတင္ျပႏိုင္လို႔ပဲလား၊ ကမၻာ့စာရင္းထဲမွာ ျမန္မာကို မေတြ႕လို႔ပဲလားလို႔ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားဟာ တကၠသိုလ္တစ္ခုဆီကို ဦးတည္ေနတဲ့ ရထား ျဖစ္ေနပါတယ္။

ရထားေပၚမွာ လုံခ်ည္၊ ထမီဆင္တူေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ က်ိန္းေသေနပါ တယ္။ မၾကာေသးမီက တ႐ုတ္တီဗီလိုင္းတစ္လိုင္းကျပသြားတဲ့ documentary တစ္ခုမွာ တ႐ုတ္ေလးေတြ ရထားစီးရင္း၊ ကားစီးရင္း ဖုန္းေလးေတြဖြင့္ၿပီးေတာ့ စာေတြကို သဲႀကီးမည္းႀကီးဖတ္ေနၾကတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ တ႐ုတ္ပုံႏွိပ္ထုတ္ ေဝေရး အကယ္ဒမီရဲ႕ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ တ႐ုတ္မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၇၀ ၾကား စာဖတ္တဲ့ႏႈန္းဟာ တစ္ဦးကို တစ္ႏွစ္ စာအုပ္ ၄ ဒသမ ၃၅ အုပ္ႏႈန္းရွိေနေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြ အမ်ားစုဟာ eBook လို႔ေခၚတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အီလက္ထ႐ြန္း နစ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ပိုဖတ္ၾကေၾကာင္းသိရတယ္။

ရထားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကလည္း ဖုန္းေလးေတြဖြင့္ၿပီး ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဂိမ္းေတြကို သည္းႀကီးမည္းႀကီးေဆာ့ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါကလည္း လူနည္းစုေလာက္ပါ။ အမ်ားစုက ဘာေတြလုပ္ေန ၾကသလဲဆိုေတာ့ ရင္ေငြ႕ခိုလႈံေနသူေတြ၊ အျမင္အေတြ႕ၾကည္ႏူးသာယာေနသူေတြ၊ ေဟးလားဝါးလား ကေလးကစားသလို လုပ္ေနၾကတာေတြပဲမ်ားေတာ့ ျမန္မာ့လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေပၚခံယူခ်က္ေတြနဲ႔၊ မၾကာခင္ကၾကည့္လိုက္ရတဲ့ တ႐ုတ္လူ ငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္မွာ စာဖတ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးျခားနားသြားပါလားဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၈ ရက္ေန႔ထုတ္ Xining Evening News သတင္းစာမွာလည္း မိုဟာပါထရာဆိုတဲ့ အိႏၵိယက အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္က ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္ကေန၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ရွန္ဟိုင္းကိုသြားတဲ့ ခရီးစဥ္မွာ သူေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္း ကို ေဖာ္ျပရာမွာ

“ကၽြန္မ ဖရန္႔ဖတ္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္ခရီးသြားအမ်ားစုဟာ ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေစာင့္ဆိုင္းရင္း စာဖတ္တဲ့သူဖတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတာေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔ဟာေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္၊ သတင္းစာ သို႔မဟုတ္ စာအုပ္ေတြဖတ္သူဖတ္၊ Kindle လို႔ေခၚတဲ့ eBook ေတြဖတ္သူဖတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္မွ ေဟးလားဝါးလား အလကားေနတာ မေတြ႕ရဘူး” ဆိုတဲ့ အေရးအသားေလးကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာဖတ္ေနၾကတာကလြဲၿပီး လူငယ္ေတြ အလကား ဘီယာဆိုင္ေတြ၊ ေဘာလုံးပြဲျပေနတဲ့ တီဗီဖန္သားျပင္ေတြေရွ႕မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတာပိုမ်ားေနတာကို သတိ ထားမိလိုက္ပါတယ္။

NOP World Culture Score Index, 2014 မွာလည္း ကမၻာ့စာဖတ္ခ်ိန္အမ်ားဆုံး ႏိုင္ငံ ၃၀ စာရင္းကို ေဖာ္ျပထား တာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီစာရင္းထဲမွာ လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမပါဘူး။ ထိပ္ဆုံးက လူတစ္ေယာက္ စာဖတ္ခ်ိန္အမ်ားဆုံးေပးေန တဲ့ နံပါတ္တစ္ႏိုင္ငံကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံပါပဲ။ အိႏၵိယသားတစ္ဦးရဲ႕ တစ္ပတ္ ပ်မ္းမၽွစာဖတ္ခ်ိန္ဟာ ၁၀ နာရီ ၄၂ မိနစ္ရွိပါ တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒုတိယလိုက္ၿပီး ၉ နာရီ ၂၄ မိနစ္၊ တ႐ုတ္က တတိယလိုက္ၿပီး ၈ နာရီရွိေနတယ္။ အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ပညာတတ္အမ်ားဆုံးႏိုင္ငံလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ႐ုရွားႏိုင္ငံကလူေတြေတာင္ တစ္ပတ္စာဖတ္ခ်ိန္ ၇ နာရီနဲ႔ ၆ မိနစ္ပဲရွိတယ္။ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ၅ နာရီ ၄၂ မိနစ္ႏႈန္းေလာက္ပဲ စာဖတ္ၾကတယ္။

ဆရာႀကီးပါရဂူရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ သူအိႏၵိယေရာက္ေတာ့ ေက်းလက္ေဒသေတြအထိ လမ္းေဒါင့္တိုင္းမွာလိုလို စာအုပ္ အငွားဆိုင္ေလးေတြ ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ အဲဒီလို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ မထင္မရွားဆိုင္ေလးေတြမွာ ငွားေနတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္လို႔ဆိုထားတယ္။ အိႏၵိယမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို အိႏၵိယကေန ျပန္႐ိုက္ထုတ္တာေတြ ေဈးေပါေပါနဲ႔ ဝယ္လို႔ေနရာတိုင္းမွာလိုလိုရတယ္။ အိႏၵိယသားေတြကလည္း အေမရိကန္စတိုင္ STEM လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ၿပီး ပညာေရးကို သင္ၾကားေပးေနၾကတယ္။ STEM ဆိုတာက သိပၸံ၊ နည္းပညာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာေလးဘာသာကိုပဲ ဦးစားေပးသင္ၾကားတဲ့စနစ္ပါ။ အေမရိကန္ေဈးကြက္က လိုအပ္တာေတြကို၊ သူတို႔ အိႏၵိယကေန ေမြးထုတ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ ေပးထားၾကၿပီး ပညာတတ္ေတြကို ကမၻာ့ေဈးကြက္အႏွံ႔ လိုက္ပို႔ေဆာင္ေနတာ အထင္အရွားပဲ။ အိႏၵိယမွာ ဆင္းရဲသူေတြ မ်ား တယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဘဝရဲ႕ ထြက္ေပါက္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းဟာ ပညာေရးဆိုတာ နားလည္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း စာေတြအရမ္းဖတ္ၾကတယ္။ STEM လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သင္ယူေလ့လာေနျခင္းဟာ မိမိတို႔ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရးလို႔ ခံယူၿပီး ႀကိဳးစားသင္ၾကတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ခုထက္ထိ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းကို ခ်မွတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တုန္း၊ ပညာေရးဥပေဒေတြကလည္း ျပ႒ာန္းဖို႔ မူၾကမ္းအဆင့္မွာပဲရွိတုန္းျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ပညာေရးအဆင့္ကို အမ်ိဳးသားအဆင့္အေနနဲ႔ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ေဆြးေႏြးရာမွာ ေတာင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္၊ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္နဲ႔ ဟိုလူ႕ကိုပယ္၊ သည္လူ႕ကိုထုတ္၊ သူ႕အုပ္စုနဲ႔သူ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ အဆင့္မွာပဲရွိေသးတယ္။

ပညာေရးကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစမ္းသပ္ခံ၊ ခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး၊ ဟိုလိုလုပ္လိုက္မယ္၊ သည္လိုလုပ္လိုက္မယ္ ဆိုၿပီး ဟန္ေရးျပေနတာနဲ႔ပဲ ပန္းတိုင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေသးပါဘူး။ စမ္းသပ္သူေတြနဲ႔ အစမ္းသပ္ခံ ေတြၾကားမွာ ျမန္မာ့ပညာေရးဟာ အလွမ္းကေဝးလာ၊ အနာဂတ္ကမဲ့၊ လက္ေတြ႕ျပန္ၿပီးအသုံးမတည့္၊ ဘြဲ႕ရေတြလွိမ့္ထုတ္၊ ပါရဂူေတြ၊ ေဒါက္တာေတြ ဘုံးေဘာလေအာ၊ ျပည္တြင္းမွာသာတြင္က်ယ္ၿပီး ျပည္ပမွာ သုံးမရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ကာလအထိမ်ား ဆက္သြားေနၾကဦးမွာလဲဆိုၿပီး ရင္ေလးမိတယ္။

ပညာတတ္ေတြေပါမ်ားလာရင္ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာလိမ့္မယ္။ ပညာဟာ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္ ေတြမ်ားလာရင္ တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔လည္း စဥ္းစားလာၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚပုံျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၄ ခုႏွစ္ရဲ႕ ကမၻာ့ တီထြင္မႈအားအေကာင္းဆုံး ႏိုင္ငံ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းကိုလည္း Bloomberg က မၾကာမီကပဲ ထုတ္ျပန္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံ ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းမွာလည္း ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံက ပထမေနရာမွာရွိတယ္။ အာရွကဆိုရင္ ဂ်ပန္က အဆင့္ ၄၊ စင္ကာပူက အဆင့္ ၇၊ ထိုင္ဝမ္က အဆင့္ ၁၀ မွာရွိေနတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ အဆင့္ ၅၀ အထိလည္း မပါဘူး။

ပညာတတ္၊ စာဖတ္၊ တီထြင္ႏိုင္စြမ္းအားလုံးမွာ အဆင့္တစ္ေနရာမွာမွ မရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဘီယာအေသာက္ဆုံး၊ ေဘာလုံးပြဲ အၾကည့္ဆုံး၊ ေလာင္းကစားမႈအမ်ားဆုံး၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ မိဘလုပ္စာ ထိုင္အစားႏိုင္ဆုံး အဆင့္ေတြေ႐ြးမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အဆင့္ ၁၀ အတြင္း ခ်ိတ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ထင္မိတယ္။

အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး | ေမာကၡပညာေရးမဂၢင္ဇင္း