ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိေသာ တစ္ရွဴ း၊ သၾကားလံုးမ်ား

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ စကၤာပူ၊ ထိုင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္တို႔လို တိုင္းျပည္ကို ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေစ်းဝယ္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေ်စ်းဝယ္တဲ့အခါ Cash (ေငြျဖင့္ ေပးေခ်) မွာလား သုိ႔မဟုတ္ Card (ေငြေၾကးကဒ္) ျဖင့္ ေပးေခ်မွာလားဆုိျပီးေတာ့ ေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ Cash သံုးတဲ့ တိုင္းျပည္ကေန လာေတာ့ Cash ကို မ်ားေသာ အားျဖင့္ သံုးျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ အေၾကြေစ့ စံုလင္စြာ ရွိျပီး အေၾကြေစ့မ်ားကို အတိအက် ျပန္ေရတြက္ အန္းေပး ပါတယ္။

U.S ေရာက္ေတာ့ Bank of America ကဒ္ကို သံုးျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ Visa ကဒ္ ျဖစ္ျပီး credit card ျဖစ္ပါတယ္။ Debit Card လည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဆုိလိုရင္းကေတာ့ ကဒ္ျဖင့္ ေပးတဲ့အခါ ကဒ္ကို သူတို႔ လက္ထဲကို အပ္လိုက္ျပီး သူတို႔ပါသူတုိ႔ ကဒ္ကို စက္ထဲ ထည့္ျပီး ေငြႏုတ္ယူ ပါတယ္။ ဝယ္ယူသူ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေငြသားပမာဏကို အတည္ျပဳျပီးေတာ့ Eletronic board ေပၚမွာ sign ထုိးေပးရ ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က် paper ေပၚမွာပဲ ထုိးပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားတဲ့အခါ Tip ေပးရတဲ့ ဓေလ့အရ စားသံုးမွု ကုန္က်စရိတ္ အျပင္ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ tip ပမာဏဟာ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဘာပင္နဲ႔ ေရး sign ထိုးျပီး ေပးလိုက္တဲ့အခါ ယင္း ကဒ္ကို ယူသြားလို႔ သူ႔ဘာသူ စက္နဲ႔ ကိုယ္ေပးတဲ့ ပမာဏကိုပဲ ျဖတ္ယူသြား ပါတယ္။

ကဒ္ကို အသံုးျပဳမွုကို လူ ၁၀၀ မွာ ၉၉ ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ျပီး Cash ျဖင့္္ ေပးခ်သူမ်ား အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ Cash ေပးေခ်တဲ့အခါမွာလည္း အေၾကြေတြလို မပ်က္ရေလေအာင္ အတိအက် ျပန္အန္းေပးႏိုင္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ Financial system ေကာင္းမြန္ အဆင့္ျမင့္မွုကို အထင္ၾကီး အားက် မိပါတယ္။

ကဲ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ အေနအထား ၾကည့္ရေအာင္။

စူပါမားကတ္ ေစ်းဝယ္စင္တာၾကီးကေန စလို႔ အေသးစား ဆုိင္ေတြအထိေပါ့။ တစ္ခုခု ဝယ္ယူတဲ့အခါမွာ အေၾကြ ငါးဆယ္ မရွိရင္ တစ္ရွဴ း ယူလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳဖူးပါသလား။ ဒါဟာလည္း အျဖစ္သေဘာမ်ိဳး ေမးတာပါ။ ယခု စာဖတ္ေနသူ အားလံုး ၾကံဳရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ ပါတယ္။ တကၠဆီစီးရင္ ငါးရာအေၾကြမရွိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ရွိပါမယ္။ အဓိကကေတာ့ စားသံုးကုန္ဝယ္တဲ့အခါ အေၾကြ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာကို ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနပါ။ စူပါမားကတ္၊ ေရွာ့ပင္းေမာ ေတြမွာ ေရာင္းအား ေကာင္းဆံုး ကုန္စည္ စာရင္းထဲမွာ တစ္ခါသံုး တစ္ရွဴးေတြ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ သၾကားလံုးေတြ ပါေနတယ္ ဆုိတာ သင္သိပါသလား။

စစ္တမ္းအတိအက် မရွိေပမယ့္ အၾကမ္းဖ်ဥ္း တြက္ၾကည့္ရေအာင္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ စူပါမားကတ္ၾကီး အခု ၅၀၊ အေသးစား စတုိးဆိုင္ Chain ေပါင္း ၁၀၀ နဲ႔ပဲ တြက္ၾကည့္ပါမယ္။ ဆိုင္တစ္ဆုိတမွာ တစ္ေန႔ကို ဝယ္ယူသူ တစ္ရာနဲ႔သာ တြက္ျပီး ယင္းထဲကေန ဦးေရ ငါးဆယ္ကိုသာ အေၾကြ ငါးဆယ္အစား တစ္ရွဴး သုိ႔မဟုတ္ သၾကားလံုး ေပးျဖစ္တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ဒါဆုိရင္ ဆိုင္ေပါင္း ၁၅၀ မွာ ေန႔စဥ္ တစ္ဆိုင္ကို အေယာက္ ၅၀ စီက အေၾကြ ငါးဆယ္ ဆံုးရွံုးတယ္ဆုိရင္ သခ်ၤာနည္းက်က် တြက္ၾကည့္တဲ့အခါ ၃၇၅၀၀၀ က်ပန္ (သံုးသိန္းခုႏွစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္) တိတိ ရွိပါတယ္။ ဒါကို တစ္ရက္ ဆံုးရွံုးေငြ ျဖစ္ျပီး တစ္လဆုိရင္ ၃၇ သိန္းေက်ာ္ ဆံုးရွံုး ပါတယ္။

ဒါဆုိ ခန္႔မွန္းခ်က္က ဆယ္စေလာက္ ေလ်ာ့ျပီးေတာ့ မွန္းထားတာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ တြက္မယ္ဆုိရင္ တစ္လကို သိန္း ၅၀၀ မကေသာ ေငြေၾကး တန္ဖိုးက မဝယ္ခ်င္ပဲ ဝယ္လိုက္ရတဲ့ တစ္ရွဳး၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ သၾကားလံုး ေတြမွာ ဆံုးရွံုး ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ လမ္းေဘး ေစ်းသည္၊ နံနက္၊ ညေစ်းတို႔ မပါေသးပါ။ ကန္စြန္းရင္ တစ္စည္း ၃၀၀ ဆုိရင္ အေၾကြမရွိလို႔ပါအမ ၂၀၀ ဖုိး ငရုတ္သီး ယူသြားပါလားလို႔ ဆုိတဲ့ ေစ်းကြက္မပါေသးပါ။ ဒီေတာ့ အေၾကြမရွိျခင္းက ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံသားေတြကို လစဥ္ စုစုေပါင္း သိန္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ဆံုးရွံုးေနေစ ပါတယ္။

ဒီဆံုးရွံုးသြားတဲ့ ေငြပမာဏကို မဆံုးရွံုးေစပဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းက အေၾကြေတြကို စုစည္းထားႏုိင္ရင္ ငါးဆယ္ဆုိတာ ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ ေစ်းသံုးတဲ့ အၾကိမ္တစ္ရာ ျပည္တဲ့အခါ ငါးေထာင္က်ပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစိုးရသစ္ အေျပာင္းလဲမွာ ျမန္မာ့ ေငြေၾကးတန္ဖုိး တက္လာဖုိ႔ ေမ်ာ္လင့္ထားၾကျပီး ယင္း တက္လာတဲ့ တန္ဖုိးတိုင္းမွာ ဆံုးရွံုးမွုေတြ နည္းေနေစဖို႔ Financial system ကို အဆင့္ျမင့္ရန္ လိုအပ္ ပါတယ္။ ကဒ္ျဖင့္ ေစ်းဝယ္သံုးႏိုင္တဲ့ နည္းပညာ ေထာက္ပံ့ ေငြေၾကး စနစ္၊ အေၾကြလံုေလာက္စြာ ေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္မွု အစရွိသျဖင့္ ျပီးျပည့္စံုေနဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။

ေငြေၾကးတန္ဖုိးျမင့္မားျပီး ေငြေၾကး ဆံုးရွံုးမွု မရွိေသာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ ျဖစ္လာလို႔ ေမတၱာျဖင့္ ဆႏၵျပဳ ေရးသားလိုက္ရ ပါတယ္။

ရိုးရာေလး