စီးဆင္းျမဲအတိုင္း…..

(၁)” အခုေနမ်ား သိန္းသံုးရာထီေပါက္လိုက္ရင္ေကာင္းမွာပဲဗ်ာ …. ”

ဖက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္စဥ္ စက္ဘီးျပင္ဆရာေလး ကုိဖိုးနီက အဆက္အစပ္မရွိ
ေျပာလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။

” ဘာျဖစ္လို့လဲ ကိုဖိုးနီေရ ”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲဗ်ာ …. က်ဳပ္တို့ လင္မယားရဲ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြေၾကာင့္ေပါ့။ သူတို့ခမ်ာ အသက္အရြယ္ၾကီးမွ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ ေနေနရရွာတယ္ဗ် ။ သားသမီးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္တ့ိုက ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ရေအာင္ကလည္း … ကိုယ့္၀မ္းစာေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆိုေတာ့
အခက္သား မဟုတ္လား … ”

” ဒါ့ေၾကာင့္ ထီေပါက္ဖို့ ဆုေတာင္းေနရတာဗ်။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တိုဖို့ မက်န္ရင္ေနပါေစ….
မိဘေတြကို အိမ္ဦးခန္းမွာထားျပီး လုပ္ေကြ်းခ်င္လိုက္တာဗ်ာ ”
ဖိုးနီရဲ့ စကားကို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ခါ နားေထာင္ေနမိသည္ ။
သူ့ရင္ထဲမွာလာေသာ သံစဥ္မ်ားေပဟု ……..

(၂) သံုရာသီစက္၀န္း၏ စိုးမိုးခ်ယ္လွယ္မႈေအာက္တြင္ ေနထိုင္လာခဲ့ရင္း တစ္ႏွစ္ကူးေပျပီ ….။
” ကုိဖိုးနီေရ … ခင္ဗ်ား (၂၅)သိန္းဆု ေပါက္တယ္ဆို ”
ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကိုဖိုးနီကိုေတြ့၍ ကြ်န္ေတာ္က ၀မ္းသာအားရ သတင္းေမးလိုက္သည္ ။
” ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားၾကိဳက္တာမွာ က်ဳပ္ေကြ်းပါ့မယ္ ”
” စားရတာ ၊ မစားရတာ အေရးမၾကီးပါဘူးဗ်ာ … ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မိဘနဲ့ ေယာကၡမေတြကို ေထာက္ပံ့ကူညီဖို့ အခြင့္သာသြားျပီေပါ့ ”
” ဘယ္ကလာ ေထာက္ပံံႏိုင္ရမွာလည္းဗ်ာ ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ငွားဘ၀ကလြတ္ေအာင္ဆိုျပီး ျမိဳ့ထဲမွာ တိုက္ခံအိမ္တစ္လံုးကို သိန္းသံုးဆယ္နဲ့၀ယ္လိုက္တာ
ငါးသိန္းေတာင္ အေကြ်းတင္ေနပါသေကာဗ် … ။
အခု က်ဳပ္က မကူညီႏိုင္တဲ့အျပင္ မိဘေတြဆီကပါ ထပ္ျပီး လက္ျဖန့္ရမဲ့ကိန္းဆိုက္ေနျပီဗ်ိဳ့ ”
ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလာေသာ ကုိဖိုးနီ၏ စကားက ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသို့ စုန္ဆင္းတတ္ေသာ သဘာ၀ကို ပိုမိုပီျပင္ေအာင္ ထုဆစ္ေပးေနသလိုရွိသည္ဟု အေတြးေပါက္သြားမိပါသည္ …… ။
၂၀၀၅(ဇြန္) မႈခင္းမဂြဇင္းမွဖတ္မိတာေလးျပန္ေရးပါတယ္။

ေရႊအိမ္စည္