ခ်ဳိခ်ဳိက အတန္းထဲမွာ စာ အလြန္ေတာ္တ့ဲ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္။ စာေတာ္တ့ဲ ေက်ာင္းသူျဖစ္လို္႔ ဆရာဆရာမတို႔ ကလည္း ပိုမို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွွီး အေရးေပးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအတြက္လည္း ပညာေရး ဂုဏ္ေဆာင္ ျဖစ္မ့ဲ ေက်ာင္းသူ လို႔လည္း ဆရာတို႔က ေမွ်ာ္မွန္းထားၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အတန္းပိုင္ဆရာ ဦးေအးကေတာ့ တပည့္ျဖစ္သူအတြက္ စေကာလားရွစ္ ပရိုဂရမ္မ်ား စံုစမ္းျခင္း၊ ဘာသာရပ္ သင္ခန္းစာမ်ားကို အခ်ိန္ပို ေလ့က်င့္ ေပးျခင္း ျပဳလုပ္လ်က္ ရွိေနပါတယ္။ တပည့္ျဖစ္သူ စေကာလားရွစ္ရရင္ ရန္ကုန္မွာ သြားၿပီး ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ဖို႔ေတာင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္္းနဲ႔ စီစဥ္ တိုင္ပင္ထားပါေသးတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနတ့ဲ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ား အေနျဖင့္ စာအုပ္ဖိုးပင္ မကုန္ဘဲ အဆင့္ျမင့္ပညာမ်ားကို အခမ့ဲ ဆက္တက္ႏိုင္မွာျဖစ္တ့ဲအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသားအလႈရွင္မ်ား ေစတနာမပ်က္ဖို႔ ပို၍ပင္ ႀကိဳးစား ျပၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
girl2ခ်ဳိခ်ဳိရဲ႕ မိဘမ်ားက ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ဟသၤာတၿမိဳ႔ အနီး ရြာငယ္တရြာမွ ျဖစ္ပါတယ္။ သားသမီး (၇)ေယာက္ရွိၿပီး ခ်ဳိခ်ဳိက အႀကီးဆံုး သမီး ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိဟာ ငယ္စဥ္ကပင္ ေက်ာင္းစာ မ်ားကို ဝါသနာပါလို႔ ရြာေက်ာင္းမွာ အတန္းစဥ္ ပထမ ရရွိခ့ဲသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခ်ိခ်ဳိ (၄) တန္း ေအာင္တ့ဲ့အခါ ရြာေက်ာင္းမွာ ဆက္တက္၍ မရေတာ့ပဲ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ တက္၍ ပညာ သင္ၾကားမွသာ ရႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ရြာေက်ာင္းကေတာ့ မူလတန္း အဆင့္သာရွိလို႔ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ပညာမ်ားကို သင္ၾကားလိုတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြက ရြာႏွင့္ (၃၆) မိုင္ ေဝးတ့ဲ ၿမိဳ႔သို႔ တက္၍ ပညာသင္ၾကားမွသာ ရႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေပၚတြင္ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္း ရွိတ့ဲသူမွသာ ပညာ ဆက္လက္ သင္ၾကားႏိုင္္ဖို႔ အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိမိဘမ်ားအေနျဖင့္ေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိကို ေက်ာင္း ဆက္ထားဖို႔ ေနေနသာသာ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ေတာင္မွ အႏိုင္္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ ပညာေရး ဆက္ဖို႔ ဆိုတာ အိမ္မက္ေတာင္ စိတ္မကူးႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိေနပါတယ္။
တေန႔ေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိ႕ ဘႀကီးေတာ္စပ္သူ အေမ႔အကို ဦးရဲႏိုင္ ရြာျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိ မေမြးခင္ (၈၈)အေရး အခင္းကတည္းက ရြာက ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ အခုမွ ျပန္ေပၚလာတာဆိုေတာ့ တရြာလံုး တအ့ံတၾသ ျဖစ္ေနၾက ပါတယ္။ သူက အခု ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ အိိမ္ေထာင္က်ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနတ့ဲ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ သားသမီးမ်ားကို (တျပားတခ်ပ္မွ ေပးစရာမလိုဘဲ) အခမ့ဲ စာသင္ၾကား ေပးေနေၾကာင္းကိုလည္း သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိလည္း အေဖ၊ အေမနဲ႔ ဘႀကီးတို႔ကို နားပူနားဆာ လုပ္ေတာ့ ဘႀကီးအျပန္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို လိုက္ခ့ဲၿပီး မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ျမန္မာမိုက္ဂရန္႔ေက်ာင္းမွာ (၅) တန္းက စလို႔ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရခ့ဲပါတယ္။
ခ်ဳိခ်ဳိက အေဆာင္မွာေနတာ (၇) ႏွစ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ခ်ဳိခ်ဳိကို မဲေဆာက္ေရာက္ေအာင္ ေခၚလာတ့ဲ ဘႀကီးတို႔ မိသားစု ေတာင္ မယ္လဒုကၡသည္ စခန္းကေန အေမရိကန္ကို ထြက္သြားၾကတာ ၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာေပါ့။ ဘႀကီးမွာလည္း သားသမီး ၄ - ၅ ေယာက္ ရွိတာဆိုေတာ့ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွား ေနရလို႔ ခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့တာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး အဆက္အသြယ္ ရတုန္းကေတာ့ အေမရိကန္မွာ ျပည္နယ္ ေျပာင္းၿပီး အလုပ္ လုပ္ရမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္။ ရြာက မိဘေတြလည္း တခါမွ လိုက္မလာေတာ့ လမ္းမွာ သားအမိ၊ သားအဖခ်င္း ဆံုမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မွတ္္မိၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုဆို ခ်ဳိခ်ဳိက ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ အပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနၿပီ။ အေဆာင္မွာေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိက စာလဲေတာ္၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးလည္း ေကာင္းလို႔ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားပါတယ္။
ဒါေပမ့ဲ အေဆာင္မွာ မိဘမ့ဲမ်ားအတြက္ မုန္႔ဖိုး တလကို လစဥ္ ၃၀၀ ဘတ္ ေပးတာကိုေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိတို႔ မရဘူး။ ဒီၾကားထဲ အလွဴ႕ရွင္ေတြ ေရာက္လာၿပီး မိဘမ့ဲမ်ားအတြက္ မုန္႔ဖိုး၊ အဝတ္အစားေတြ လာလႈရင္လည္း ခ်ဳိခ်ဳိတို႔က အက်ံဳးမဝင္လို႔ မရျပန္ဘူး။ အေဆာင္မွာ မိဘမ့ဲေတြက သူေဌးျဖစ္ေနတယ္။ စားစရာ အဝတ္အစား အလွ်ံပယ္ရွိတယ္။ အေဆာင္မွာ ဟင္း မေကာင္းရင္ေတာင္ အျပင္က ဟင္းဝယ္စားႏိုင္တယ္။ မုန္႔ပဲ သားေရစာ ဇီးထုပ္ေတြကေတာ့ အၿမဲ ဝယ္စားေနေလ့ ရွိတယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိတို႔က မိဘ ရွိတယ္သာဆိုတယ္ ထိုင္းႏုိင္ငံ၊ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ကို ေရာက္္ကတည္းက ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္သာ ရြာက လူႀကံဳနဲ႔ စာ အဆက္အသြယ္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ စားစရာတို႔၊ ေငြတို႔ မိဘဆီက တခါမွ မရခဲ့ပါဘူး။
ရြာမွာ စီးပြားေရး အဆင္မေျပလို႔ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြကို ေက်ာင္း ဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တ့ဲ အေၾကာင္းသာ သိရတယ္။ ဆရာဦးေအးတို႔ အုန္းျပန္႔ဒုကၡသည္ စခန္းထဲက လာပို႔ထားတ့ဲ မိဘမ့ဲ ေက်ာင္းသူေလး ေမျမတ္္ႏိုးသူဆိုရင္ အေဆာင္မွာ သူေဌးသမီးလားေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ ပံုမွန္ အေဆာင္မွာ လစဥ္ ေထာက္ပ့ံေၾကး ၃၀၀ ဘတ္ ရတ့ဲ အျပင္ စခန္းထဲက ရပ္ကြက္မွဴး လူႀကီးေတြက အလွည့္က် အလွဴေငြ ေကာက္ခံၿပီး ပို႔ေပးတာ လစဥ္္ ၁၀၀၀ ဘတ္ ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ရေသးတာဆိုေတာ့ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ သံုးခ်င္သလိုသံုး၊ ျဖဳန္းခ်င္သလို ျဖဳန္း ေနႏိုင္တာေပါ့။ အလွဴရွင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာေတာ့လည္း သူတို႔ကိုဘဲ အလွဴေပးသြားၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၾသစေၾတးလ်က အဂၤလိပ္စာ လာသင္တ့ဲ ေဗာ္လန္တီယာ ဆရာမက သူ႔ကို စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေမြးစားမယ္ဆိုၿပီး ဒီမဲေဆာက္က ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး UNHCR မွာေတာင္ စာရင္း တင္ထားလိုက္ေသးတယ္။
ခ်ဳိခ်ဳိတို႔ၾကေတာ့ ၿမိဳ႔တြင္း ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ အမိႈက္ေကာက္တာတို႔၊ ေက်ာင္းလယ္ကြင္းမွာ ေကာက္စိုက္ တာတို႔မွာေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက လိုက္ရတယ္။ မိဘမ့ဲ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ႏိုင္္ငံျခားသား အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ ေတြ႔ခြင့္ ရတယ္၊ မုန္႔ဖိုး လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြလည္း အလွ်ံပယ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိတို႔လဲ ဘဝဆက္တိုင္း မိဘမ့ဲ ျဖစ္ပါေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္း ရမလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
အခုဆိုရင္ ခ်ဳိခ်ဳိ ၁၂ တန္း စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးေနပါၿပီ။ ႀကိမ္းေသေပါက္ ေအာင္မယ္လို႔ ဆရာေတြကလည္း အားေပး ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၁၂ တန္းၿပီးရင္ GED ေျဖၿပီး စေကာလားရွစ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖဖို႔ ညေနတိုင္း ဆရာဦးေအးက ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ပို သင္ေပးေနတယ္။ ပင္ပန္းေပမ့ဲ ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကို လက္တကမ္းမွာ လွမ္းျမင္ေနရလို႔ စာက်က္ေနရတာကို ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္မွာပဲ ရြာက အေမတို႔ မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာပါ တယ္။ အေဖလည္း မႏွစ္က ရြာမွာ အသည္းေရာင္ ေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုး သြားခဲ့တယ္ ဆိုတာကို အခုမွသာ သိရပါတယ္။ အေဖကလည္း ခ်ဳိခ်ဳိတို႔ မေမြးခင္ကတည္းက အရက္ ေသာက္လာခ့ဲတာဆိုေတာ့ အသည္းကၽြမ္း ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ခ်ဳိခ်ဳိ႕ေအာက္က ညီမ ေဝေဝကလဲ အခုမွ ၁၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာ ေယာက္က်္ားရလို႔ ကိုယ္ဝန္ေတာင္ ရွိေနၿပီတ့ဲ။
သူ႕ေအာက္က ေမာင္ႀကီး၊ ေမာင္ငယ္ အမႊာညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကလဲ အလြန္ဆံုး ရွိလွ ၁၂ ႏွစ္သားေလးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ညီမ စန္းစန္း၊ ညီမမိသိန္းတို႔နဲ႔ အငယ္ဆံုး ညီမ ေထြးေထြးကလဲ အခုမွ ၃- ၄ ႏွစ္အရြယ္ ရွိေသးတယ္။ ညီမငယ္ ေထြးေထြးကိုလည္း ခုမွ ျမင္ဖူးတာ၊ လူႀကံဳနဲ႕စာေရးေပးထားလို႔သာ သိေနရတာ။ အခုလည္း အေမက အသိလူႀကံဳနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ ေနထိုင္ လုပ္ကုိင္္စားေသာက္ဖို႔ အၿပီးလိုက္လာ ခ့ဲတာ။ ရြာမွာက မိုးေခါင္၊ အလုပ္အကိုင္္ရွားပါး။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးၿပီး အေၾကြး ပိေနတ့ဲဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ဧရာ၀တီတိုင္းက ဇာတိရြာေလးကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လာပုံပဲ။
“ခ်ဳိခ်ဳိကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆံုးပဲ။ ေဟာင္ေကာင္ စေကာလားရွစ္ စာေမးပြဲလဲ သူပဲ ႀကိမ္းေသရမွာ။ တကၠသိုလ္ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ ဆက္တက္ရမွာ မိ္ဘေတြအေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲဗ်ာ”
ဆရာ ဦးေအးရယ္ ရြာက အေမ လိုက္လာတယ္ဆိုလို႔ တပည့္ျဖစ္သူ ခ်ဳိခ်ဳိရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အားတက္သေရာ အေမ့ကို လာေျပာျပေနတယ္။
“ဘြဲ႔ေတြ တသီတတန္းႀကီး ရၿပီးရင္ေတာ့ တလတလကို ဝင္ေငြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရမွာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုလည္း သူေဌးျဖစ္ၾကၿပီေပါ့။ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ႏိုင္္ငံျခားမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတက္ေနရင္းေတာင္မွ မိဘကို ေငြ လွမ္းပို႔ၿပီး ေထာက္ပ့ံႏိုင္ၾကတယ္။ ခ်ိဳခ်ဳိကေတာ့ ေနာက္တက္မ့ဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအတြက္ အတုယူစရာ စံျပ ေက်ာင္းသူေလးပါပဲဗ်ာ။ မိဘေတြလဲ ေမြးရက်ဳိးနပ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာေတြ အတြက္လည္း စာသင္ေပးက်ဳိးနပ္လို႔ ဂုဏ္ယူစရာ ပီတိျဖစ္စရာ ကေလးပါပဲဗ်ာ။” ဆရာဦးေအးက တက္ၾကြေနသေလာက္ အေမျဖစ္သူကေတာ့ “အင္း- မလုပ္ အဲ” မလုပ္္ နဲ႔ မလႈပ္တလႈပ္ ။
“ဆရာရယ္ အခု ကၽြန္မတို႔ လိုက္လာတာ သမီးကို ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့ပဲ ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔ ျဖစ္္ပါတယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိက အႀကီးဆံုး သမီးေလ၊ သူ႔ေအာက္္မွာ အငယ္ ၆ ေယာက္ေတာင္ ရွိေသးတာ။ သူ႔အေဖကလည္း မႏွစ္က ဆံုးသြားၿပီ။ ကၽြန္မကလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ လုပ္ကိုင္ မစားႏိုင္ေတာ့လို႔ အႀကီးဆံုးမ သူ႔ကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မယ္။ တမိသားစုလံုးကို သူ ရွာေကၽြးမွပဲ ကၽြန္မတို႔မွာလဲ အသက္ ရွင္ရေတာမွာမို႔ သူ႔ပညာေရးကေတာ့ ဒီဘဝ ဒီေလာက္္နဲ႔ပဲ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ဆရာရယ္။”
“ခင္္ဗ်ားတို႔ အရင္တုန္းကေတာ့ သားသမီးကို သတိမရဘဲ ခိုင္းစားလို႔ရတ့ဲ အခုအရြယ္ေရာက္မွ သတိရၾကသလား။ ကိုယ့္ဖာသာ ကျမင္းေၾကာထၿပီး ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထားၾကတာ။ ခုမွ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အရြယ္က လုပ္ကိုင္ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး အသက္ႀကီးၿပီဆိုၿပီး သားသမီးကို ခိုင္္းစားၾကေတာ့မွာလား။ သားသမီး ေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ မိဘေတြက ေငြတျပားမွ မစိုက္ရဘဲ အျမတ္္ လိုခ်င္ေနတာလား။ ……… “
ဆရာ ဦးေအးလဲ ေဒါသ ေပါက္ကြဲသင့္ပါတယ္။ ေနာင္ဘဝဆိုတာ ရွိခ့ဲရင္ ခ်ဳိခ်ဳိတေယာက္ ဒီလို မိဘဆီမွာ ဝင္စားၿပီး သားသမီး မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း----------။
လြင္ေမာင္သန္း
Sign up here with your email
ConversionConversion EmoticonEmoticon