အခုတေလာမေကာင္းဆိုးဝါးေတြက်က္စားတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ႔ မႏၲေလး – ျပင္ဦးလြင္ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္လမ္း………

မႏၲေလးကေနျပင္ဦးလြင္ကို ၄၂မိုင္ကြာေဝးပါတယ္။ဒါေပမယ့္ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္လမ္းမို႔ ရွိရင္းစြဲထက္ခရီးအကြာအေဝးပိုမ်ားတယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။အခုတေလာ မႏၲေလး- ျပင္ဦးလြင္ကားသမားေလာကမွာ သတင္းတစ္ခုေခတ္စားေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၲေလးကတက္လာရင္ ၂၁မိုင္ေက်ာ္ၿပီး ျပင္စာမေရာက္ခင္ၾကားမွာ ညဘက္ကားေမာင္းလာရင္ ကားေတြ ဘရိတ္မမိေတာ့ပဲ လမ္းေဘးကို ထိုးထိုးဆင္းတာမနည္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ႔သတင္းပါ။

ဒါနဲ႔ သက္ဆိုင္ မသက္ဆိုင္ေသခ်ာမသိေပမယ့္ အဲဒီေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။

မၾကာေသးတဲ႔အခ်ိန္က လူတစ္ေယာက္က ည ၁၂နာရီခြဲေလာက္မွာ မႏၲေလးကေလးေဆးရံုမွာေသသြားတဲ႔ သူ႔ ကေလးေလးရဲ႕အေလာင္းကိုကားေပၚတင္ၿပီး ညတြင္းခ်င္းျပင္ဦးလြင္ကိုျပန္တက္လာခဲ႔တယ္။ မႏၲေလးက သူနဲ႔ညီအစ္ကိုလိုေနသူေတြက သူနဲ႔အတူ ကားေမာင္းဖို႔အေဖာ္ ၂ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။သူလည္းသူ႔အပူနဲ႔သူ ဘာမွလမ္းမွာစကားမေျပာပဲလိုက္လာခဲ႔တယ္။

ပုသိမ္ႀကီးကေနျပင္ဦးလြင္စတက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔နားထဲကို” ခြင့္မျပဳဘူး “ဆိုတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုပီပီသသႀကီးၾကားလိုက္ရတယ္။မိုးေတြကလည္းသည္းေန၊ အိပ္ေရးပ်က္တာလည္း ၆ရက္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ထင္တာေနမွာပါဆိုၿပီးကေလးအေလာင္းေလးကိုပိုက္ၿပီးလာခဲ႔ပါတယ္။ေနာက္မၾကာ၊မၾကာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တားျမစ္တဲ႔အသံကိုၾကားရပါတယ္။ ေရွ႕က အေဖာ္ပါလာတဲ႔ ကားေမာင္းေနတဲ႔သူနဲ႔ ေဘးကလူကိုၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမသိသလိုပါပဲ။ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ကားေပၚကတရားေခြေတြဖြင့္တာ တစ္ေခြမွဖြင့္မရပါဘူး။

ဒါနဲ႔ ၂၁ မိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ခိုင္းၿပီး မိုးသဲသဲထဲကားေပၚကေျပးဆင္း ပိတ္ေနတဲ႔ဆိုင္တစ္ဆို္င္ကိုတံခါးေခါက္ၿပီးတရားေခြကိုေတာင္းပါတယ္။”သားေလးကိုကားေပၚမွာဖြင့္ျပခ်င္လို႔ပါ “လို႔ေျပာေတာ့ အပူသည္ရုပ္ေပါက္ေနတဲ႔ သူ႔ကိုဆိုင္ရွင္ကသနားၿပီး တရားေခြတစ္ေခြေပးလိုက္ပါတယ္။ သူလည္းေက်းဇူးတင္စကားအထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ မိုးေတြကလည္းပိုသည္းလာပါတယ္။
ဝမ္းသာအားရ ေခြကိုထည့္လိုက္ေတာ့ ျပန္ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ ၃ ခါေလာက္ထည့္တာမရေတာ့မွ စဥ္းစားမိပါတယ္။သူ႔ကားက VCD ဖြင့္ရဘူး။CD ပဲဖြင့္လို႔ရတာကိုေလ။ကားေပၚကတရားေခြေတြက အဲဒီညက လံုးဝကိုဖြင့္မရခဲ႔ပါဘူး။

သူလည္းငါ့သားေလး ေတာ္ေတာ္ေလးကံဆိုးရွာတယ္လို႔ေတြးေနတုန္း ကားမီးေရာင္နဲ႔ လမ္းေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေလးက ကားေတြလမ္းေဘးမေခ်ာ္ေအာင္တားထားတဲ႔ တိုင္ေတြထဲက အစြန္ဆံုးတိုင္ကိုမွီၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ေက်ာေပးထိုင္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ထမီအဝါကို ေရာင္စံုအပြင့္ေလးေတြနဲ႔ အဆင္ကိုဝတ္ထားတာပါ။အေပၚကေတာ့ မိန္းကေလးေတြဝတ္ေလ့ရွိတဲ႔ ခပ္ရိုးရိုးပံုပါပဲ။အေရာင္ကေတာ့ အနက္ပါ။

ဒါနဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး မိုးသည္းသည္းထဲမွာထူးတယ္ဆိုၿပီးေရွ႕က ကားေမာင္းဖို႔ေခၚလာတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကိုေျပာမလို႔လုပ္တုန္း ေရွ႕တည့္တည့္ကားမီးေရာင္ကေနတဆင့္လမ္းေဘးမွာ ေစာေစာကေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက သူတို႔ကားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။သူလည္း စိတ္ကိုအတည္ၿငိမ္ဆံုးထားလိုက္ၿပီး ေရွ႕ကလူႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေတာ့ သတိထားမိပံုမရပါဘူး။ ေရွ႕ဆက္သြားတဲ႔ေတာက္ေလ်ွာက္ အဲဒီမိန္းမက ေရွ႕ကေနေပၚလာၿပီး ကားကိုမေက်မနပ္နဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကားေပၚမွာကေလးအေလာင္းကလည္းပါလာ၊မိုးကလည္းသည္း၊ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္လည္းေၾကာက္မစိုးလို႔ ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းဖို႔ပဲေျပာၿပီး အဲဒီမိန္းမႀကီးလိုက္လာတာကိုမေျပာခဲ႔ပါဘူး။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္အေလာင္းေတာ့ ရေအာင္သယ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ကိုယ့္ကေလးအေလာင္းသယ္တာ ဘယ္ေကာင့္ခြင့္ျပဳမိန္႔ေတာင္းရဦးမလဲလို႔လည္း လူမိုက္ေတြး ေတြးမိပါေသးတယ္။

ဘုရားစာေတြရြတ္ၿပီးေနာက္ေက်ာမလံုပဲ လိုက္လာတုန္း ျပင္စာေက်ာ္သြားေတာ့ ေစာေစာကမိန္းမႀကီးပါမလာေတာ့ပါဘူး။ သူလည္း သူ႔အပူနဲ႔သူ အဲဒီအေၾကာင္းကိုဆက္မေတြးေတာ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ကားေနာက္ကေတာက္ေလ်ွာက္ပါလာတဲ႔ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔ မိန္းမႀကီးမ်က္ႏွာကမၾကာခဏေပၚလာတတ္ပါတယ္။

ဒီမနက္ေတာ့ သူနဲ႔ခင္တဲ႔ ကားသမားတစ္ေယာက္က အခုတေလာျပင္ဦးလြင္-မႏၲေလးၾကားက ျပင္စာနားမွာ ေျမၾကမ္းတယ္လို႔ေျပာလာလို႔သူလည္း မိုးတစ္ညကသူ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးကိုျပန္ေတြးမိပါေၾကာင္း။ ။

Lu Myanmar
Photo Credit: Google