မ်က္၀န္းခ်င္း ဆံုမွာစိုးမိတယ္

အိမ္ကေန လမ္းမေပၚထြက္ လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲသူတို႔ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုခ်င္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီးေနရတဲ့ ကြၽန္မဒုကၡကလည္း မေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိေအာင္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ အျပင္ထြက္တိုင္း သူတို႔ေတြနဲ႔ ေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတာပါပဲ။

တစ္သက္လံုးလိုလို ဘတ္စ္ကားပဲစီးလာရတဲ့ လူတန္းစားဆို ေတာ့ အခုေခတ္မွာ တကၠစီေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အၿမဲလိုလို စီးျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဘတ္စ္ ကားေတြပါ။ တကၠစီကိုေတာ့ အ ေရးတႀကီးကိစၥရွိမွ၊ အခ်ိန္မ ေလာက္ေတာ့မွ၊ ပစၥည္းေတြ မႏုိင္မနင္းျဖစ္မွပဲ စီးျဖစ္တာပါ။ ဘယ္သြားသြား တကၠစီစီးတတ္တဲ့ လူတန္းစားထဲမွာမပါတဲ့ ကြၽန္မအတြက္ အားတံု႔အားနာျဖစ္ရတာက တကၠစီေမာင္းသမားေတြကိုပါပဲ။ ကြၽန္မကို လွမ္းၾကည့္တတ္တဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္မ်က္၀န္းေတြကို ဥေပကၡာျပဳရမွာကြၽန္မက အားနာတာ။

လမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာ ရင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္ တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္းပဲျဖစ္ ျဖစ္ တကၠစီေမာင္းသမားေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ကြၽန္မကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔ တကၠစီကို လက္လွမ္းတားမလား၊ စီးမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး လွမ္းၾကည့္ၾကတာ ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လက္ညႇိဳးေလး ေတြေထာင္လို႔၊ ေခၚမလားဆိုတဲ့ အၾကည့္ကေလးေတြနဲ႔ေပါ့။

အခုေခတ္ တကၠစီေမာင္းသမားေတြကလည္း လူႀကီး၊ လူရြယ္ လူငယ္ အရြယ္စံုေတြပါ။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ေယာက္်ားမွန္သမွ် တကၠစီေမာင္းၾကသည္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလို။ ကားေတြကေပါလာ ေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ တကၠစီ ေမာင္းလာၾကပါၿပီ။ လမ္းေတြေပၚ မွာ တကၠစီေတြက မ်ားလာေပမယ့္ တကၠစီ စီးႏုိင္တဲ့လူတန္းစားက မ်ားလာတာမဟုတ္ေတာ့ ေရာင္းလိုအားနဲ႔ ၀ယ္လိုအားမမွ်တသလို ျဖစ္ၿပီး တကၠစီေမာင္းသမားေတြ လည္း ခရီးသည္ရဖို႔ အသည္းအ သန္ရွာရ၊ ကားပတ္ေမာင္းေနၾက ရတာေပါ့။

ရံဖန္ရံခါ တကၠစီစီးမိတဲ့အခါ တိုင္း ‘‘တကၠစီေမာင္းရတာအဆင္ ေျပလား’’လို႔ ကြၽန္မစပ္စုၾကည့္မိပါတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖတဲ့သူက ခပ္ရွားရွား။ ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းၾကတဲ့သူေတြက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ‘‘အဆင္မေျပဘူး။ အံုနာခ ရွင္းၿပီး ကိုယ့္အတြက္ ၇,၀၀၀၊ ၈,၀၀၀ က်န္ေအာင္ မနည္းရွာေနရတာတဲ့ေလ၊ ‘‘ကိုယ့္ ကားအပိုင္ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပ တာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အံုနာ ကို လုပ္ေကြၽးေနသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ေစ်းဖိုးက်န္႐ံုပဲ’’လို႔ဆိုၾက တယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔၀င္ေငြဟာ ဆိုက္ကားသ မားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔၀င္ေငြ နဲ႔ အတူတူပဲ။ မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ ေနၾကတာေပါ့။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ တကၠစီ ေမာင္းသူအေရအတြက္မ်ားေနရင္ လမ္းေပၚမွာ တကၠစီေတြမ်ား ေနရင္၊ အဲဒီႏုိင္ငံဟာ ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံပဲတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ႏုိင္ငံက စက္မႈႏုိင္ငံလည္းမျဖစ္၊ လက္မႈနဲ႔လယ္ယာလုပ္ငန္းက်ျပန္ေတာ့လည္း ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ မတိုး တက္ေသးေတာ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ လူ႔စြမ္း အားအရင္းအျမစ္ေတြက လမ္းေပၚမွာ တကၠစီေမာင္းေနၾကရ တယ္္။ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ အင္အားထုတ္လုပ္ရမယ့္ လူ႔စြမ္း အားအရင္းအျမစ္ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အစြမ္း အစကို အသံုးခ်ႏုိင္မယ့္ အေန အထား၊ အခင္းအက်င္းမရွိေလ ေတာ့ မိသားစု၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ပဲ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ ေနၾကရေတာ့တယ္။ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ အခန္းက႑က ေပ်ာက္ေနေတာ့တယ္။ တုိင္းျပည္ လည္း မတိုးတက္၊ သူတို႔လည္း ၀မ္းစာအတြက္ ၾကက္ယက္ယက္ သလိုရွာၾကေပ့ါ။

တစ္ေခတ္တစ္ခါတုန္းကေတာ့ တကၠစီေမာင္းသမားေတြ ေရႊေခတ္ျဖစ္လုိက္ၾကေသးတယ္။

ကားေစ်းေတြက ေျမာက္ေန တဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ အိမ္မွာတကၠစီ တစ္စီးေထာင္ထားႏုိင္ရင္ ရပ္ ကြက္ထဲမွာေတာ့ သူေဌးစာရင္း ၀င္သြားၿပီ။ တစ္မိသားစုလံုး ထိုင္ စား႐ံုပဲ ။ ကားပိုင္ရွင္မေျပာနဲ႔ တကၠစီေမာင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့တစ္ေန႔ကိုအုံနာ ရွင္းၿပီး ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္း ေလာက္ရွာႏုိင္တဲ့သူကိုး။ ‘ဇ’ရွိတဲ့ သူဆို မိသားစုကို ႏွစ္ေသာင္း ေလာက္ေပးၿပီး က်န္တဲ့တစ္ ေသာင္းနဲ႔ စေမာေလးနဲ႔ကဲလိုက္ ေသးတာ။ အဲဒီေခတ္က အထူးကု ဆရာ၀န္တို႔၊ ေရွ႕ေနတို႔ ၀င္ေငြ ထက္မပိုရင္သာေနမယ္၊ မေလ်ာ့ ၾကတာဆုိေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ လမ္းထဲမွာ၊ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္း ထဲမွာ၊ မ်က္ႏွာပန္းလွတဲ့သူေပါ့။

တကၠစီသမားရဲ႕ဇနီးမယားဆိုရင္လည္း သေဘၤာသားကေတာ္ ေတြလိုပဲ စိန္နားကပ္၊ စိန္လက္ စြပ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚအ၀တ္အစားေတြနဲ႔ စမတ္က်က် ေနႏိုင္ၾကသူေတြပါ။ ေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာင္ အေဖ့အလုပ္အကိိုင္ က တကၠစီေမာင္းဆိုရင္ အလွဴေငြ ပိုေကာက္ခံၾကတဲ့ေခတ္ပါ။

အခုမ်ားက်ေတာ့လည္း တကၠစီ ေမာင္းသမားေတြဘ၀က ဆိုက္ကားသမားေတြဘ၀နဲ႔ မျခားနား။ ပိန္မသာ လိန္မသာျဖစ္ေနၾကရတာ စိတ္မေကာင္းစရာ ၀င္ ေငြမေကာင္းၾကရတဲ့အထဲ လမ္း ေပၚမွာ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔ရင္း ၿပီး ၀မ္းစာရွာၾကရသူေတြပါ။

ယာဥ္အႏၲရာယ္ေတြအျပင္ ဒီေခတ္က စား၀တ္ေနေရးက်ပ္တည္းၾကေတာ့ လူရမ္းကားေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္၊ လုယက္မႈအႏၲရာယ္ေတြကိုလည္း ေၾကာက္ရပါေသးတယ္။ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ကားေပၚမွာ ပါလာရင္ပဲ သတိထားေနရတဲ့ အေနအထားပါ။ ဒီၾကားထဲ တကၠစီေမာင္း သမား အတုအေယာင္ေတြလည္း ရွိျပန္ေတာ့ ခရီးသည္ကလည္း ကိုယ့္ကိုမယံုၾကည္၊ ကိုယ္က လည္း ခရီးသည္ကို မယံုၾကည္နဲ႔ ၀မ္းစာအတြက္ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကက္ယက္ ရွာစားတာေတာင္ ေအးေအးလူလူမရွိဘဲ က်ီးလန္႔ စာစားဘ၀နဲ႔ပါ။

အဲဒီလို တကၠစီေမာင္းသမား ေတြရဲ႕ အေမာမ်က္ႏွာ၊ ေသာကမ်က္ႏွာေတြကို သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ျမင္ျမင္ေနရတဲ့ ကြၽန္မကလည္း သူတို႔ရဲ႕ဘ၀အေျခအေနေတြကို ခံစားနားလည္မိေပမယ့္ မကူညီႏုိင္။ ကိုယ့္ရဲ႕အေနအထားကလည္း ဘတ္စ္ကားခရီးသည္ဘ၀နဲ႔ ယိုင္ တိယိုင္တိုင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေလးေတြ နဲ႔ဆံုမိတိုင္း ဆံုမိတုိင္း အားနာနာ နဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲလႊဲေနရေတာ့တာပါပဲေလ။။

7day daily