လူႀကီးမင္းေမွ်ာ္လင့္ေသာအရာမွာ စက္ပိတ္ထားပါသည္

‘ဆရာ’

‘ဗ်ာ . . .’

အက်င့္ပါေန၍ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဂ်ာနယ္တုိက္မွ တပည့္မေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ‘ဆရာ’ ဟုေခၚ သည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ‘ဗ်ာ’ ဟုျပန္ထူးေလ့ရွိ၏။

ေဟာ . . . အခု ‘ဆရာ’ ဟုတယ္လီဖုန္းထဲကေခၚသည့္ ေကာင္မေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဖုန္းလာသ ျဖင့္ဖုန္းနံပါတ္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္သည့္ ဖုန္းနံပါတ္မဟုတ္။

ဆုိေတာ့ကာ ဖုန္းခလုတ္ႏွိပ္ၿပီး ‘ဟယ္လုိ’ အသံျပန္ျပဳေတာ့ တစ္ဖက္ကမိန္းကေလးအသံျဖင့္ ‘ဆရာ’ ဟုေခၚေလသည္။ သည္တြင္ ‘ဗ်ာ’ ဟုေယာင္ၿပီး ထူးလုိက္မိျခင္း။

‘ဆရာ . . .’

ေနာက္တစ္ခါထပ္ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမွတ္မရွိ။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ‘ဗ်ာ’ မိျပန္။

‘အဟင့္ဟင္း . . .’

တစ္ဖက္မွရယ္သည္။

‘ဘယ္သူပါလိမ့္’ ဟု မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ကသုတ္ကရက္စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစားခ်ိန္ပင္ သိပ္မရ လုိက္။

‘ဆရာက ေဟာေျပာပဲြေတြမွာတင္ ရယ္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဖုန္းထဲကစကားေျပာေတာ့လည္း ရယ္စရာ ေျပာတတ္တာကုိး’

‘ျမတ္စြာဘုရား။ ငါလည္းဘာရယ္စရာမွ မေျပာရေသးပါလား’

‘အဟင့္ ဟင္း . . .။ အဲ့ဒါကုိရယ္ရတာ။ ဆရာခုနကသမီးကုိ ဘယ္လုိထူးလုိက္တာလဲ’

‘ဗ်ာ . . .လုိ႔ထူးလုိက္တယ္ေလ’

‘အဲ့ဒါေျပာတာေပါ့ . . . ရယ္ရတယ္လုိ႔။ ဆရာသမီးကုိသိလုိ႔လား’

ဟုတ္ပါ့။ ကုိယ္မွမသိပဲ။

သုိ႔မသိ၍ မသိေၾကာင္းျပန္ေျပာေတာ့ ဒါျဖင့္ဘာလုိ႔ ‘ဗ်ာ’ လုိ႔ထူးတာလဲတဲ့။ ကုိင္း-မခက္လား။

‘ကိုင္း. . .ထားပါဟာ။ ညည္းအသံကုိ မွန္းၾကည့္ရတာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပုံပဲ’

‘သမီးဘဲြ႕ရၿပီးတာ သုံးႏွစ္ရွိပါၿပီဆရာရဲ႕’

‘ဒါဆုိႏွစ္ဆယ့္သုံးေလးအရြယ္ေပါ့’

‘ဒါက်ေတာ့ ဆရာက ေတာ္သြားျပန္ေရာ’

‘ေနပါဦး။ ညည္းငါ့ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္ကရသလဲ’

‘ဆရာ့ဂ်ာနယ္တုိက္ကေပါ့’

‘ေၾသာ္ . . . . ေၾသာ္ . . . . ။ ႏုိ႔ . . . . အေၾကာင္းထူးရွိလုိ႔လား’

‘မရွိပါဘူးဆရာ’

‘ေဟ’

‘ကန္ေတာ့ . . . ဆရာ . . . ကန္ေတာ့။ ဒီလုိပါဆရာ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သမီးဆရာ့စာေတြကုိ မဖတ္ဖူးပါဘူး’

ညည္းကုိလည္း ဘယ္သူကမွ႐ုိက္ၿပီး မဖတ္ခုိင္းပါဘူးဟု ျပန္ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ ဟင္း။

‘ဒါေပမဲ့ဆရာ့စာေပေဟာေျပာပဲြအေခြကုိေတာ့ မေန႔ကၾကည့္လုိက္ရတယ္ဆရာ’

‘ဘယ္ေဟာေျပာပဲြလဲ . . .’

‘ေညာင္ေလးပင္ ေဟာေျပာပဲြဆရာ။ ညီမင္းညိဳနဲ႔ဆရာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းေဟာတဲ့ပဲြေလ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆရာေဟာတာ အရမ္းရယ္ရတယ္ေျပာလုိ႔ သမီးသူ႔ဆီက ငွားၿပီးၾကည့္ျဖစ္ တာ’

‘အဲဒီေတာ့ . . . .’

‘ဟုတ္တယ္ဆရာ. . . .၊ အရမ္းရယ္ရတယ္’

‘အဲဒီေတာ့. . . .’

‘အခုလုိ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့’

‘ဆက္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က . . .’

‘ေဟာေျပာပဲြမွာ ရယ္ရသလုိ စကားေျပာၾကည့္ရင္လည္း ရယ္ရမလားဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ’

‘ေအး . . . . လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ဆုိတာ အဲ့ဒီလုိရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားထားရတယ္ဟ’

ရယ္သည္။ ရယ္သံစြက္လ်က္ေျပာသည္။

‘အဟား. . . .ႀကိဳက္သြားၿပီ။ ဆရာကစကားေျပာၾကည့္ေတာ့လည္း လန္းေနတာပဲ’

ျပႆနာ။ လူႀကီးကုိလာေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။

ခက္သည္က သူ႔သံေနသံထား။

သူ႔သံေနသံထားက ေလွာင္ေျပာင္လုိသည့္ သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္။ အ႐ုိးခံအတုိင္းေျပာေနသည့္ေလသံ။ သည္ေတာ့လည္း သူ႔ကုိကၽြန္ေတာ္မၿငိဳျငင္ရက္။

‘ညည္းက ဟာသကုိ သေဘာက်လုိ႔လား’

‘ရယ္ရတာကုိ သေဘာက်တာပါဆရာ’

အဲဗ်။ ဟာသႏွင့္ရယ္ရတာ။ ဘာကြာလုိ႔တုံး’

‘မကြာမွန္းေတာ့သိပါတယ္ ဆရာရယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးစိတ္ထဲမွာေတာ့ ရယ္စရာဆုိတဲ့စကားလုံးကုိပဲ သေဘာက်ေနတာမုိ႔ ရယ္စရာလုိ႔ပဲ သုံးႏႈန္းလုိက္မိတာပါ’

စကားသံ ေခတၱရပ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ အသာနားစြင့္ေနလုိက္၏။

‘ဆရာ. . . .’

ေဟာ. . . .သူ႔အသံျပန္ျပဳၿပီ။

‘ဗ်ာ. . . .’

လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ဒီဗ်ာႀကီး။

တစ္ဖက္ကရယ္သံၾကားလုိက္ရ။

‘ဆရာေခၚလုိက္ရင္ ဘာလုိ႔ဗ်ာ . . . . ဗ်ာ . . . . လို႔ထူးတာလဲဟင္’

‘ေအး. . . .အေမးရွိရင္ အေျဖရွိရမွာေပါ့။ ညည္းတုိ႔အိမ္မွာ ညည္းအေမကေခၚတဲ့အခါ ညည္းအေဖက ဘယ္လုိထူးသတုံး’

‘ဗ်ာ. . . .တဲ့။ ဟာ. . . .ဟုတ္ၿပီ. . . .ဟုတ္ၿပီ’

‘ေအး. . . .ဒါဆုိေနာက္တစ္ခုႀကိဳၿပီး ေဗဒင္ေဟာလုိက္ဦးမယ္။ ညည္းအေဖကထိပ္ေျပာင္တယ္ မဟုတ္လား’

‘ဟာ. . .ကြက္တိပဲဆရာေရ၊ ေတာ္လွခ်ည္လား’

‘ေအး. . . .သေဘာေပါက္’

‘ေပါက္ၿပီဆရာ. . . .ေပါက္ၿပီ။ ကြက္တိပဲေနာ္’

‘ဘာကြက္တိလဲ’

‘ဆရာနဲ႔’

ေသၿပီဆရာဟု အသံမထြက္မိေအာင္ မနည္းေအာင့္ထားရ၏။

ဒါ. . . . ကၽြန္ေတာ္လုံးဝမျမင္ဖူးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပထမဆုံးတယ္လီဖုန္းေျပာ ျဖစ္ျခင္း။

သိလည္းမသိ၊ ျမင္လည္းမျမင္ဖူးပါဘဲႏွင့္ တယ္လီဖုန္းထဲမွ အျပန္အလွန္ေျပာေနလုိက္ၾကသည္မွာ တကယ့္ကုိသိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြအလား။

ဒါကတစ္ရက္. . . ။

အဲ့. . . ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့လည္း ဆက္ျပန္သည္။

ပထမေန႔က ဆက္သည့္အခ်ိန္။

မနက္ ၈ နာရီ။

ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေနက်အခ်ိန္ ဖုန္းျမည္လာသည္။ ေပၚလာသည့္နံပါတ္ကုိၾကည့္ သည္။

မေန႔ကဆက္သည့္ ေကာင္မေလး၏ ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္သည္။ ဖုန္းခလုတ္ကုိႏွိပ္သည္။ ႏႈတ္မွလည္း အလုိလုိ ‘ဟယ္လုိ’ သြား၏။

‘ဆရာ. . . .’

‘ဗ်ာ. . . .’

‘အဟင့္ဟင္း’

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္။ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္တစ္ဗ်ာတည္း ဗ်ာေနရပါလိမ့္။

‘ဆရာ အခုဘယ္မွာလဲ’

‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ’

‘အနားမွာ ဘယ္သူေတြရွိလဲ’

‘လူေတြရွိတယ္’

‘အေကာင္းေျပာတာ’

‘ညည္းကုိလည္း ဘယ္သူက ေနာက္ေနလုိ႔လဲ . . . ။

အနားမွာ ဘယ္ဘက္ဝုိင္းက လူသုံးေယာက္၊ ညာဘက္ပုိင္းက ႏွစ္ေယာက္၊ ေရွ႕တည့္တည့္ဝုိင္း ကလည္း ႏွစ္ေယာက္ပဲ’

‘အဲ့ဒါေတြေမးတာမဟုတ္ဘူး’

‘ဒါျဖင့္ဘာေမးတာလဲ’

‘ဆရာနဲ႔အတူ ဘယ္သူရွိေသးသလဲလုိ႔ေမးတာ’

အင္း. . . ေကာင္မေလးကေတာ့ ဇာတ္လမ္းလာစေနၿပီ။

ငါ. . . လူပ်ဳိႀကီးပါဟလုိ႔ လုပ္ခ်လုိက္ရ။ ဟာ့. . . .ဟုတ္ေသးပါဘူး။ စိတ္႐ုိင္းကုိခ်က္ခ်င္း ဘရိတ္ျပန္ အုပ္။

‘အခုလား’

‘ဟုတ္’

‘အခုအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး’

‘အခုမဟုတ္ရင္ေကာ’

‘ဇနီးရွိတယ္၊ သမီးရွိတယ္’

‘ရၿပီ. . . .ရၿပီ။ အခုေလာေလာဆယ္ မေန႔ကလုိစကားေျပာလုိ႔ရၿပီေပါ့’

‘ဘာလဲ. . . .ရယ္စရာေျပာခုိင္းဦးမလုိ႔လား’

‘ဟုတ္’

‘ညည္း သန္လ်င္ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ အၾကည္ေတာ္နဲ႔မွားေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္’

အားရပါးရ ရယ္ျပန္သည္။

ဒါကတစ္ရက္။

ေဟာ. . . .ေနာက္တစ္ရက္. . . အရင္လုိမနက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္သည့္အခ်ိန္။

‘ဆရာ. . .’

သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္၍မ ‘ဗ်ာ’ ျဖစ္။

‘ေအး. . .ေျပာ. . .’

‘ဟြန္႔. . . .ဆရာကလည္း’

‘ဘာလဲ. . .’

‘ဘယ္လုိထူးလုိက္တာလဲ’

‘ဘာကုိေျပာတာလဲ’

‘ဗ်ာကုိေျပာတာ’

‘ဘာ. . . .’

‘ဗ်ာ. . . .’

ဇာတ္လမ္းက အဲ့သည္လုိ. . . ။

‘နင္ကလူႀကီးကုိ ဗ်ာလုိ႔ထူးခုိင္းတာလား’

‘အယ္. . .ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကန္ေတာ့ပါတယ္ ဆရာရယ္’

‘ဟဲ့. . . .ဟဲ့၊ စကားေျပာမေလာနဲ႔ေလ’

‘ရွင္. . . .။ ဘာကုိေျပာတာလဲဆရာ’

‘ခုနက ကန္ေတာ့ပါတယ္ဆုိတဲ့စကား’

‘ဘာမွားသြားလုိ႔လဲဆရာ’

‘ေအး. . . ၊ မွားမသြားတာဘဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ ကန္ေတာ့ဆုိလည္းၿပီးေနတဲ့ ဥစၥာ၊ အခုေတာ့ ကန္ေတာ့ပါတယ္တဲ့’

‘အဲဒါဘာမွားလုိ႔လဲဆရာ’

‘ဟဲ့-ညည္းစကားက နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္းမခံတဲ့စကားဟဲ့။ ကန္ေတာ့ပါတယ္အစား ကန္ ေတာ့ပါေသးရဲ႕ဆုိ. . . .ငါဒုကၡမမ်ားေပဘူးလား’

အားရပါးရ ရယ္သံၾကားရသည္။ ရယ္ရင္းမွေျပာသည္။

‘ေဟး. . . . ဒုိ႔ဆရာက အဲ့ဒီလုိလန္းတာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္းဆရာ့ကုိ. . . .’

‘ဘာာျဖစ္တုံး’

‘တယ္လီဖုန္းဆက္တာ’

ေသလိုက္ပါလားဟု အသံျပန္ထြက္မသြား၍ေတာ္ေသး။

သည္လုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လုံးဝမျမင္ဖူးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သုံးရက္ဆက္၍ တယ္လီဖုန္း ေျပာျဖစ္သည္။

ေဟာ. . . .ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာက်ေတာ့ သူတယ္လီဖုန္းမဆက္။ မနက္ ၈ နာရီကတည္းက တယ္ လီဖုန္းေမွ်ာ္သည္။ မဆညက္။ ထပ္ေမွ်ာ္သည္။ မဆက္ေသး။ ထပ္၍ေမွ်ာ္ေသးသည္။ တယ္လီဖုန္းသံ သဲ့သဲ့မွ်မၾကားရ။

အလုိ. . . .။

ရင္ထဲကဖုိခ်င္ခ်င္ရွိပါလား . . . ။

ကၽြန္ေတာ္မေနႏုိင္ေတာ့။

တယ္လီဖုန္းကုိေကာက္ကိုင္သည္။ Received Calls ကုိႏွိပ္သည္။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ ကေလးေပၚလာ သည္။ ဖုန္းခလုတ္ကုိ ကသုတ္ကရက္ႏွိပ္သည္။

သည္တြင္သည္ဇာတ္သည္မွာဆုံးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္နာစြာ သိလုိက္ရပါေလေတာ့သည္။

ဟုတ္သည္ေလ။

ဖုန္းထဲကျပန္ၾကားရသည့္ အသံကုိလည္းနားဆင္ၾကည့္ဦး။

‘လူႀကီးမင္းေခၚဆုိေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါသည္’

ေနာက္တစ္ခါထပ္ေခၚသည္။

စက္ပိတ္ထားပါသည္။

ေနာက္တစ္ခါထပ္ေခၚသည္။

စက္ပိတ္ထားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပင့္သက္ႏြမ္းကုိ အလြမ္းမ်ားဝန္းရံခလ်က္ ခပ္ဖြဖြခ်သည္။ လက္ဖက္ရည္ဖုိးရွင္းၿပီး ဆုိင္ထဲမွထြက္ခဲ့သည္။

မဆီမဆုိင္ ‘ၾကည္ေအး’ ၏ ‘ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္’ ကုိေျပး၍အမွတ္ရ၏။

ထုိေန႔က အလုပ္တုိက္သုိ႔ေနာက္က်၍ ေရာက္၏။

သည္တြင္ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ျဖင့္ စာတစ္ေစာင္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့. . .

ဆရာရွင့္. . .။

ရယ္စရာေတြေဟာေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ေဟာေျပာပဲြအေခြကုိၾကည့္ၿပီး သမီးတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ဆရာနဲ႔စကားေျပာၾကည့္ဖုိ႔ သုံးရက္ဆက္ၿပီး ဆရာနဲ႔စကားေျပာႏုိင္ဖုိ႔ အေလာင္းအစားလုပ္ၾကရင္း သမီးဆရာ့ဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္ရျခင္းကုိ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါဟု ေလးစားစြာပန္ၾကားအပ္ပါသည္ ရွင့္။

ဆရာ့ရဲ႕ေဟာေျပာပဲြပရိသတ္တစ္ဦး။

စာကသည္မွ်သာ။

စာကတုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငုိမည္ဆုိက ငုိေလာက္သည္။

ကြယ္. . . . မင္းတုိ႔ေလးေတြ. . . .။ ေနာက္စရာရွားလုိ႔။ သူ႔ဘာသာသူေနတဲ့လူႀကီးကုိ။ သက္သက္မဲ့ . . . .။

စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ